AYNA AYNA SÖYLE BANA!

AYNA AYNA SÖYLE BANA! 

“Evveeett! Son olarak da rujumu süreyim de çıkayım. Uzun zaman oldu kızlarla görüşmeyeli. Eminim saçımın yeni halini görünce çok şaşıracaklar. Hemen hangi kuaföre gittiğimi sorarlar kesin. Ama söylemeyeceğim tabii ki. Hem onlara bu renk bana yakıştığı gibi yakışmaz.” dedi ve çıkmak için kapıya yöneldi. Bir an durakladı ve aynada gördüğü yansımasına öpücük atıp evden çıktı.

Ailesinin biricik kızları Eylül henüz liseyi bitirmiş genç, alımlı bir kızdı. Babasının prensesi, annesinin göz bebeğiydi ne de olsa. Biraz şımartılmak onun hakkıydı.

O gün yaz boyu görüşmediği lise arkadaşlarının yanına gideceği için çok heyecanlıydı. Yazın neler yaptığını, nereleri gezdiğini, başına gelen her şeyi tek tek anlatmak için sabırsızlanıyordu. “Yanlarına bir an önce gideyim de bensiz sıkılmasınlar…” diye düşünüp adımlarını hızlandırdı. Yanlarına vardığında ise kızlar kahvelerini içmiş, gülerek bir şeyler konuşuyorlardı. Eylül bunu görünce şaşırsa da belli etmeden biraz arkadaşlarını izledi. “Bensiz neye gülebilirler ki bu kadar acaba?” diye içinden geçirerek arkadaşlarının yanına gitti.

- Kızlar ne ara kahvelerinizi içtiniz? Saat 12’de buluşmayacak mıydık?

- Eylül sen grup yazışmalarını okumadın mı? Biz 10.00’da buluşup kahvaltımızı yaptık. Hepimizin üniversiteyi kazanmasını birlikte kutlayalım istedik.

- Ay nasıl okuyayım yazışmalarınızı tatlım. Sosyal medyadan takip etmiyor musunuz sayfamı? Neyse durun, Bu yaz neredeyse dünya turuna çıktık biz. Ayyy ne hikayeler ne hikayeler… Anlatayım da biraz ufkunuz açılsın.

Eylül, her zaman ki gibi sadece kendisinden bahsetmeye başlamıştı bile. O konuşurken arkadaşları birbirine imalı bakışlar atıyorlardı. Onunla neden hala arkadaş kaldıklarını düşünüyorlar, ama pek de mantıklı bir cevap bulamıyorlardı. Tek ortak noktaları aynı sınıfta olmalarıydı. Artık okulda bittiğine göre bu arkadaşlığı sürdürmenin ne anlamı vardı ki? Aslında onu bu buluşmaya da çağırmayacaklardı ama onca yılın hatırına birlikte olmak istemişlerdi.

Arkadaşlarından Selin, dayanamadı ve “Yeter Eylül. Bir kere bile bize sen nasılsın? Neler yaptın diye sormadın. Üniversiteyi kazandık diyoruz nereyi, hangi bölümü kazandığımızı bile sormuyorsun. Kendin ile o kadar meşgulsün ki etrafında dönen olaylardan haberin bile yok.” derken, diğer kızlar da Selin’i onaylar şekilde başlarını salladılar.

Eylül afallayarak önce Selin’e sonra onu onaylayan arkadaşlarına baktı. “Ben hep kendimden bahsetmiyorum ki. Size de yorum yapmanız için fırsat tanıyorum. Ayrıca saçımı farkettiğiniz halde, bir hayırlı olsun demediniz aşk olsun!” dedi dudak bükerek.

Arkadaşları Eylül’ün bu sığ tepkisi karşısında bir anda masadan kalkıp mekanı terk ettiler.

Eylül hiç beklemiyordu, şaşkındı. Arkadaşlarının onu masada öylece bırakıp gitmelerine içerlemişti. Yol boyunca düşündü. Eve geldi ve makyajını silerken uzun uzun ve boş boş aynaya baktı.

“Gerçekten beni kıskanmıyor olabilirler mi? Yüzümü, ailemi, onlarca takipçimi ve yeni boyattığım saçlarımı…?” dedi aynadaki yansımasına bakarak. Etrafında döndüğünü zannettiği dünyası, bir anda başına yıkılmıştı sanki.

“Peki şimdi ne yapmalıyım?” dedi Eylül kırgın ve mutsuz ses tonuyla. Ne yapması gerektiğini gerçekten bilmiyordu, çaresiz hissediyordu Sebebi ise en ufak probleminde bile ailesinin onun yerine çözüm üretmesiydi. Oysa problemlerimiz değil miydi hayatta bizi güçlendiren şey?

Problemler çözümü ile birlikte verilmiyor muydu bize?

“Problem kiminse, çözüm onundur.” dediğini hatırladı lisedeki matematik öğretmeninin. Hayat matematiktir, bir problemi çözmeden diğerine geçemezsin, sınıf atlayamazsın. Problem seni geliştirmek için sorulur ve sen onu çözerek geliştiğini ispatlarsın. İspatlarınla artık bir üst sınıf için hazırsındır.

O aklı beş karış havada halleriyle hiç anlamamıştı bu sözleri. Oysa eski öğretmeni ona hayat dersi vermiş, Eylül ise ancak şimdi farkına varabilmişti gerçeği .

Marifet anlatmakta değil, dinleyen olabilmekte gizliydi. Sağlıklı bir ilişkide kişinin kendini ön planda tutmadan, karşıdakinin ihtiyacına odaklanmasıydı kıymetli olan…

İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.