Musmutlu Günlere…

Yağmur damlaları otobüsün camından aşağı süzülüyordu. Araçlar durmadan kornaya basıyordu. Sanki kornaya basınca trafik açılacakmış gibi. Tüm bu gürültü patırtının içinde Zeynep, boş gözlerle tek bir noktaya takılmış bakıyordu. Yol hiç bitmesin, yağmur hiç dinmesin istiyordu. Bir taraftan da ağlamaktan şişmiş gözlerini silmeye çalışıyordu. İki gündür yaşadığı gerginlikten başka hiçbir şey düşünemiyordu. 

Neler olmuştu öyle? Sanki problemleri büyümüş, dağ olmuş, o da altında kalmış gibi hissediyordu. Aklında tek bir soru vardı. ‘‘Ben bunları hak edecek ne yaptım?’’ Kendini yiyip bitiriyordu. Bir taraftan da yaşananlardan utanıyor ve kendini başarısız hissediyordu. 

Okul müdürü Hakan Bey dün aramış ‘‘Zeynep Hanım, en yakın zamanda görüşmemiz lazım.’’ demiş, bugün için okula çağırmıştı. Okula giderken kara kara düşünüyordu Zeynep. “Yağız kim bilir bu sefer ne yaptı?” 

Okula vardığında da Hakan Bey en az önceki günkü telefon görüşmesindeki kadar gergindi ve Zeynep’in yüzüne bile bakmamıştı. “Bu kaçıncı artık Zeynep Hanım? Yağız artık kendine çeki düzen vermeli, siz de ebeveynleri olarak ilgilenmelisiniz. Bir çocuk bu kadar da başıboş bırakılmaz ki! Anne baba olmanın da bir sorumluluğu var.” Zeynep’i hiç konuşturmuyordu bile. “Yer yarılsa da yerin dibine geçsem!” diye aklından geçiriyordu Zeynep. “Ama Hakan Bey...” diye açıklama yapmaya çalışırken…

“Bu sefer kesinlikle disipline gidecek Yağız. Ne gerekiyorsa yapılacak. Ben de en yüksek cezayı almasını sağlayacağım. Bu okuldan uzaklaştırma bile olabilir. Öğretmenler her gün şikayetle geliyorlar. Hepimiz bıktık artık. Her çocuk okumak zorunda değil ki!”

Zeynep otobüsten dışarıyı seyredip, kızarmış burnunu silerken, aklında bir tek cümle yankılanıyordu. “Herkes okumak zorunda değil ki!” Yağız on yedi yaşında, hareketli, neşeli, biraz vurdumduymaz, gezmeyi, eğlenmeyi seven bir gençti. Ders çalışmayı da hiç ama hiç sevmezdi. Lise ikinci sınıfa gidiyordu ama onu ders çalışırken gören olmamıştı. Ya arkadaşları ile gezmeye gider ya bilgisayarda oyun oynar ya da futbol maçına giderdi. Epey de geniş bir arkadaş çevresi vardı. Dışarıda sevilen bir tipti Yağız. Ama okuldaki öğretmenlerine ve ailesine göre problemli bir çocuktu.

Annesi Zeynep, hiç anlam veremiyordu oğlunun bu davranışlarına. “Aklım almıyor. Bir insan nasıl bu kadar sorumsuz olabilir. Geleceğini hiç mi düşünmüyor bu çocuk? Sırf eksiklerini tamamlasın, geri kalmasın diye özel ders aldırdım, yetmedi dershaneye de gönderdim. Bir dediğini iki etmedim. Hep markalı kıyafetler giydi, cebinde harçlığı hiç eksik olmadı. Ama nafile, olmuyor işte.”

• Neyi eksik yaptım acaba? 
• Çok şey mi istedim? Sadece onun iyiliğini istemiştim? 
• Ben bunu hak edecek ne yaptım ki?
• Niye benim çocuğum başkalarının çocuğu gibi değil, diye düşünürken daha da ağlamaklı oluyordu…

 

İnsan…

Evliliğini oturtamadığında eş olarak…

Çocuğunu yetiştiremediğinde anne-baba olarak…

İşinde dikiş tutturamadığında, çalışan olarak…

İşyerinde iflas ettiğinde patron olarak…

Borçları dağ gibi olup ödeyemediğinde…

Çevresindeki insanlar ondan uzaklaştığında insan olarak kendisini başarısız hisseder. 

Başarısız olduğu yerde de mutsuz olur.

İşte o anda o duvarın dibinde bulur kendini. Ne ileri gidebilir ne de geri dönebilir oradan. Başarısızlık ve mutsuzluk arasında sıkışıp kalır. 

Mutluluk ve başarı kol kola girmiş iki samimi arkadaş gibidir. Biri nereye giderse, diğeri de oraya gider. Hiç ayrılmaz, hep beraber gezerler.

Peki o duvarın dibinden dönmek mümkün değil midir?

Ne yapmalıdır insan oradan dönmek için?

Ne zamanki bu soruları sorar insan…

O zaman dönüş yolu ona açılmaya başlar... 

Çünkü;

Her gidişin bir dönüşü vardır…

Her kilidin bir anahtarı vardır…

Her sorunun bir cevabı vardır… 

Ve her problemin bir çözümü vardır…

İnsan yeter ki problemini çözmek isteyip doğru soruları sorsun zihnine. Enerjisini şikâyet etmek için değil de çözüm bulmak için harcasın. 

Çünkü;

Gerçek problemini bulamayan, gerçek çözümü de bulamaz. 

Bir ömür o duvarın dibinde mutsuz olup, şikâyet edip, çok yorularak, zor olanı yaşamak mı?

Yoksa;

Cesaret gösterip harekete geçerek daha az yorulup, başarılı ve mutlu olmak mı?

İnsan başarılı olduğu yerde mutlu da hisseder…

Musmutlu günlerimiz olsun… 

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.