Kimsin? 

Camdan içeriye sızan güneş ışıkları gözünü rahatsız etmişti. Uyandıktan sonra yatakta vakit geçirmeyi severdi. Tekrarlayan alarm sesine dayanamayarak yataktan kalkmak zorunda kaldı. 

‘‘Kasım ayı mevsimine göre ne de sıcak geçiyor. İnsan ne giyeceğini şaşırıyor! Bir gün yağmur yağsa çoğu gün sıcak oluyor.’’ söylene söylene hazırlanıyordu Filiz. 

İşe geç kalmamak için bir yandan da otobüs saatlerine bakıyordu. Aslında her gün aynı saatte işe gidiyordu. Biraz erken kalksa bu kadar acele etmek zorunda kalmayacaktı. Ne gece erken yatabiliyor, ne de sabah erken kalkabiliyordu. Bunun için sürekli kendine kızıp duruyordu.

Masadaki kitabına baktı ‘Hayatınızı Kolaylaştıracak Günlük Rutin Tavsiyeleri…’ Başını okuyup devamını getiremediği kim bilir kaçıncı kitabıydı. Tıpkı devamını getiremediği yarım kalan işleri gibi.

Aceleyle üzerine ceketini giyip evden çıktı.  Otobüsün duraktan geçmesine henüz on dakika vardı. Dışarıda açık bir hava vardı. Ama gri bulutların geriden geldiği de görülebiliyordu. ‘‘Şimdi yağmur yağmaz.’’ diye düşündü. Keşke akşamdan hava durumuna baksaydı, çantasına şemsiye koyardı. 

Bugün yetiştirmesi gereken bir dosyası vardı. Yine iki gün geciktirmişti. Şefinin yüz ifadesi gözünün önüne geldi. “Bugün de geç gidersem o kızgın bakışı bütün günümü etkileyecek.” diye endişeyle yürümeye devam etti. İnsanların kendisi hakkında düşünceleri onu çok etkilerdi. Bu düşüncelerle kafasını yola çevirdiği anda otobüs önünden geçti. Durağa doğru koşmaya başladı ama ucu ucuna kaçırdı otobüsü. Diğer seferi beklerse geç kalabilirdi, hemen taksi çevirdi. Taksici onu tanıdı. 

“Filiz abla yine geç kaldın sanırım?” 

“Evet.” dedi, hafif utançla karışık tebessüm ederek. Taksinin camından dışarıyı izlerken düşünüyordu. Neredeyse maaşının büyük kısmını taksiye veriyordu. Her ayın son günlerinde zorlanıyor, ancak yine değişen bir şey de olmuyordu. Yok yok, artık bundan sonrası farklı olmalıydı.

İşe geldi, ofisine çıktı. Şefi görünmüyordu, hemen bilgisayarı açtı. Tam çalışmaya başlayacaktı ki, yan masadan bir ses: “On iki dakika geç kaldın!”

Seslenen Şule’ydi. Filiz onun tepkisine yine şaşırdı; çünkü tam saatinde ofisteydi. “Ha beş dakika geç, ha on dakika erken! Ne fark ederdi ki?” 

Şule, her zaman tam saatinde masasında hazır olurdu. Filiz bir kere geciktiğine bile şahit olmamıştı. İşe geç kalmaz, geç çıkmazdı. Tam saatinde olmalı, kurallara uymalıydı.

Şule işyerindeki kızlarla takılmazdı. Hep tek başınaydı. Filiz Şule’nin üzerindeki hırkanın da, babaannesinin olduğuna çok emindi. Modaya uygun giyinse fena kız sayılmazdı aslında. Ama Şule çok harcama yapmayı da sevmezdi. “Bir insan hiç mi değişmez?” diye düşündü. Onun tam zıddıydı. 

Şefi, Şule’yi örnek elaman olarak gösterir, takdir ederdi. Oysaki anlık en iyi fikirler Filiz’den çıkardı. Mesaiye kalmayı, hafta sonu gelip çalışmayı dert etmezdi Filiz. Hem de Şule’den daha hızlıydı. Zihninden bunları geçirirken şefleri bir hışımla odaya girdi. 

- Filiz Hanım iki gündür dosyayı bekliyorum. Sadece seninki eksik, hazır mı?

- Hayır Ümit Bey, ama bir saate toparlayacağım hemen bakıyorum. 

Ümit Bey’in gerginlik seviyesi sesinden ve hareketlerinden anlaşılıyordu. “Projeni bitirdikten sonra odama gel, seninle konuşmalıyız.” dedi.

Filiz, yine o gergin ifadeyi görmüş bütün motivasyonunu yitirmişti. O motivasyon düşüklüğü ile dosyasını bitirdi ve sundu. Şefin detayda takıldığı şeyler vardı. Raporu tablo şeklinde sunmasının daha faydalı olacağını söylüyordu. Bu şekilde verilerin dağınık göründüğünü de. Bütün bunlar Filiz’e oldukça anlamsız geliyordu.

“İnsanlar neden detaylara bu kadar takılıyor ki?” diye aklından geçirdi. İşi bitirmişti işte. Şule ve Şefi birbirine çok benziyorlardı. Bu tarz insanlar hep ona mı denk gelirdi? Oysa bu gibi insanlar etrafında olmasa, herkes onun gibi olsa, ona benzese! Sanki hayat daha güzel olacaktı! Evet, evet hayat böyle çok daha keyifli olurdu. Emindi bundan. 

Farklı mıyız?

İnsanlar birbirinden farklı farklı yaratılmışlardır. İki kardeş bile olsa birbirinden farklıdırlar. Doğada da bu böyledir.  Hiçbir çiçek birbirine benzemez. Elma bile kendi içinde birçok çeşidi barındırıyor. Kırmızısı, yeşili, tatlısı, ekşisi… 

O zaman neden insan insana benzesin ki? 

Her insan birbirinin aynısı olsa hayat nasıl olurdu?

Kahvaltı sofrasındaki kahvaltılıklar gibi çeşit çeşittir insanlar… Aslında insanı zenginleştiren farklılıklarıdır.

• Kimi çok düzenli, kimi çok dağınık…

• Kiminin kenarında birikmişi var, kimi eline geçeni harcar, para tutamaz…

• Kimi çok hızlı-pratik, kimi daha yavaş…

• Kimi hep erken, kimi hep geç kalır..

Detayda daha nice farklılıklarımız var. Oysaki problem birbirimizden farklı olmak değildir. Bu farklılıkların nedenini bilmemektir. Ancak farklılıkların nedenini öğrendiğinde insan gerçek bir iletişim kurabilir. 

Şimdi gerçekten tanışmaya var mısınız? 

Ben kimim? 

Sen kimsin?

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.