SAVAŞIN GÖLGESİNDE 5- AZİM

 SAVAŞIN GÖLGESİNDE 5- AZİM

278. Gün İSTANBUL

Dilara 5,5 yaşında anaokuluna giden sakin bir kız çocuğuydu. Annesine çok düşkündü ve birlikte yaptıkları etkinlikleri çok severdi. Hele de el yordamıyla yapılan işler çok hoşuna giderdi. Resim yaparken parmak boyaları, oyun hamurundan çeşit çeşit hayvan figürleri, ormanda olduklarında yapraklarla yemek yapmak, toprağı çamur yapmak vazgeçilmezleriydi.

Yine bir gün boncuklarla oynarken ağlamaya başladı.

“Anneeeee of yine olmadı çok mutsuzum.”

“Ne olmadı çocuğum?”

“Baksana dizdiğim boncuklar bu ipte durmuyor, kayıp dökülüyor hiçbir şeyi beceremiyorum.”

“Dur üzülme hemen, toplarız boncuklarını tekrar dizersin. İpin ucuna düğüm atmış mıydın?”

“Atamadım onu bile yapamıyorum hiçbir şey yapamıyorum.”

“Sana ilk yaptığın resimler kötü olduğunda bir şey öğretmiştim hatırlıyor musun?”

“Hayır neydi ki?” diye sorarken gözleri dolu doluydu.

“Yaptığın ilk resim güzel olmuştu. Herkes beğenince anne ben büyüyünce ressam olmak istiyorum” demiştin. Ama sonra yaptığın resimler uzun bir süre çirkin olmuştu.

“Vazgeçme Dilara! Yeter ki azmet onlar güzelleşecek” diye öğretmiştim… “Şimdi hatırladın mı?”

“Eveeet sonra çizim videoları izleyip, her gördüğümü çizmeye başladım değil mi anne?”

Uğraşıp yapabildiği şeyi hatırlayınca Dilara’nın gözlerinin içi parlamıştı. Yere saçılan boncuklarını bir bir toplamaya başladı. Ama bu sefer büyük bir şevkle…

 

278.Gün - DÜNYANIN GÖZÜ ÖNÜNDE ZULMÜN YAŞANDIĞI O ŞEHİR

On aydan fazla süre geçmişti. Bir avuç toprağa sıkıştırılan insanların canlarıyla, mallarıyla, sevdikleriyle çektiği büyük acılar sıradanlaştırılmıştı. Her yeni esir serbest bırakıldığında, akla gelmez işkenceleri duyuyorduk. Sadece vicdan sahiplerine ulaşan bir sesleri vardı. İnsanın ne kadar cahil, zorba ve zalim olabildiği gerçekliğinden git gide daha emin olur olmuştuk.

Bu zulmün içinde olanlar, görmeyenler görsün diye yaşadıklarını paylaşıyor yardım diliyordu. Görüntülerde baskı ve zorluk ne kadar yüksek olsa da insanların tavrında değişmeyen bir benzerlik vardı. O da azimleri!

Bunlardan biri olan Amer de savaşın ortasında ümidini asla kaybetmeyeceğine dair deliller sunuyordu. Gazze'de yıkılmış ve kullanılamaz halde bırakılmış evlerin içinden enkazları temizliyor, eldeki imkanlarla harabeleri hayata kavuşturmak için çabalıyordu.

Çatısı olmayan bir mutfaktan molozları boşaltıp tezgahta bir tenekede ateş yakıyor, kahvesini demleyip yılmadığını dünyaya gösteriyordu… Ya da yıkık bir evin önünde çocuklara dağıtmak için bir tepsi tatlı yoğuruyordu. Her görüntüsünde ortak olansa gözlerinin içindeki gülümsemeydi. Baskının en yüksek halinde bile vazgeçmeden, azim ve ümitle hareket etmek hayatı gerçeklerle yaşayabilenlere özgü olmalıydı.

Hâlbuki insanların çoğu hayatı çaba ve mücadelesiz yaşama derdine düşmüştü. Yapabilmek için çok istek üreten, yapması gerekenleri görünce azmetmeyen ve sonuç alamayınca kendini kahreden bir yaşama...

Neden,

Sıradışı bir ilmin,

Sıradışı keyiflerin,

Sıradışı ortamın,

Sıradışı ilişkin,

Ya da sıradışılarla ilişkilerin olsun ki?

Neden seninle ilişki kursunlar, sana değer versinler?

Sıradan bedellerle ödemede inatçı bir insanın, neden sıradışı bir yaşamı olsun ki?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.