KESTİRME YOL

 KESTİRME YOL

Böyle hayal etmemişti! Gerçek hayat ekranlarda gösterilenden bambaşkaydı. Evlilik sorumluluk gerektiren bir şeydi. Üstüne bir de bebek sürpriz olmuştu. Annem nasılsa destek olur diye düşünmüştü. Oysa hiç umduğu gibi olmadı. ‘”Babanı ve küçük kardeşini bırakamam kızım demişti” annesi. Kayınvalidesi ise hastaydı. O da bakamazdı. Bir başına kaldığını hissetti.

Daha hamilelikte veremediği kilolarla başı dertteyken bir de emzirerek vücudunun sarkmasını istemiyordu. Her gece uykusunu bölüp emzirmek olmazdı. Eşi ona yardım etmeliydi. O yüzden mamayla besleyecekti bebeğini.

Artık beklenen misafir gelmişti. Bir gün eşi, bir gün kendisi ilgilenmeye başladı. Bu görev dağılımı daha yorucuydu sanki. Kalk mamayı hazırla, ısıt, çok ısındıysa ideal sıcaklığına getir. Bebeği uyut. Sonra uyumaya çalış. Eşinin ilgilendiği günlerde de zaten bebeğin sesinden uyuyamıyordu. Üstüne bir de son günlerde, eşiyle de problemler yaşamaya başlamıştı.

Bazen sorunlarla nasıl başa çıkacağını bilemez insan. Ya kestirme yollar arar ya da sorundan kaçmanın yoluna bakar. En kolayı neyse, tercihini ondan yana kullanır.  Oysa ki bir şeyler yanlış gidiyordur. Kestirme yol ararken varacağı yerden ne kadar uzaklaştığını fark edemez.

Bebeğinde döküntüler oluşmuştu. Sebebi hazır mamaydı. Doktor ona niye emzirmediğini sorduğunda, verecek cevap bulamadı ve çok utandı. “Vücudumun sarkmasını istemiyorum.” diyemedi… Bu kararı kendi vermişti, sorumluluk da ona aitti. Nihayet yanlış yaptığının farkına vardığı anda zorluklara rağmen, iyi bir anne olmaya karar verdi.

Emzirirken uzun uzun seyretti bebeğini. Yaşadıklarının tarifi yoktu. Gözünden bir iki damla gözyaşı düştü. Ama bu sefer ağlaması bambaşka bir duygunun açığa çıkmış haliydi. Göğsünde uyuyup kalmıştı Yusuf. Artık emzirip uyumak için can atmıyordu… Nasıl olduysa uykusuzluğa rağmen kendini daha canlı ve mutlu hissediyordu. Tarif edilemez bir duyguydu annelik… Bu anların keyfini doya doya yaşamak istiyordu. Öyle kolay bir şey değildi elbet… Uykusuz da kalıyordu ama bebeğinin sağlığı her şeye değerdi.

Zaten hayatta da öyle değil mi? Zorlandığımız şeyler muhakkak ki olur. Ama insan yeter ki yapmayı bir denesin. Evimizi temizlemek, iş yerinde bir projeyi tamamlamak, öğrenciyken sınavlara çalışmak… Hepsi emek ister. Ama bittiğinde o tertemiz evde oturmak, üzerine bir fincan kahve içmek ne kadar keyifli olur. Proje tamamlandığındaki mutluluk, sınav sonucunda alınan güzel bir notun verdiği özgüven… Hepsindeki o başarmışlık hissi bambaşkadır.

Sahi insan yapması gerekenlere odaklandığında, o yol daha da keyifli olmaz mı? O yolun zorluğu aşıldığında kolaylığı, tamamlandığında ise güzelliği ortaya çıkmaz mı?

 

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.