Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Eylem

  SON   “Bu sondu!” diye mırıldandı burnunu çeke çeke kapıdan çıkarken. Şakakları zonkluyordu ağrıdan, merdivenlere yığılıp kaldı. Avazı çıktığı kadar bağırmak istiyordu… Bu sondu! Ağlamaktan bitap düşmüş bedeni merdivenin soğuk fayansı üzerinde bir nebze olsun güç toplamaya çalışıyordu. Ayaklarında takat hissettiğinde doğruldu, trabzanlara tutuna tutuna attı kendini sokağa. Hızlı hızlı nefes alıp veriyordu, sanki ciğerlerine havada dolmuyor da içinde bıçaklar dönüyordu. “Ölecek miyim ALLAH'ım?” Yoksa ölüm böyle bir şey miydi? Bir lokma oksijen için boğuşuyor, göğsü boşa inip şişiyordu adeta. Hoş geldin panik atak krizi! Tabii bu teşhisi bir hafta sonra ancak gidebildiği doktordan duyacaktı zaten. Şimdilik nefes alamamanın verdiği gerginlikle mücadele ediyordu. Karşı kaldırımdaki esnaf durumu fark etmiş, yardıma koşmuştu. Dükkânın tentesine sığınmış, orta yaşlı tatlı mı tatlı butik işleten Ayşe Teyze’nin telkinleri ile nefes almaya çalışıyordu. Telaşı bir nebz

  Tohum Mevsimler mevsimleri aylar ayları kovalıyor… Yoğun kış aylarının ardından, bahar ve sonrasında da yaz aylarını selamlıyor… Bahar ayının gelmesi ile birlikte toprak hareketleniyor… Sıcaklığın artması bizi kış uykusundan uyandırırken, bitkiler de rengarenk çiçekleniyor. Öyle ya o derece şahit bırakıldığımız, tam da gözümüzün önündeki yani evimizdeki, bahçemizdeki bitkiler sanki yeniden doğar gibi filizlenip çiçek verirken… Bizler kendi hayatımızda filizlenmeler için neler yapıyoruz? Nereden başlıyoruz? Öncelikle toprağımıza hangi tohumu ekiyoruz? Bu bizim yolumuzdaki ilk adımımız.. Neyi seçtiğimiz? Seçimimiz ile hayat yolculuğumuzda sonraki adımlarımızı da belirlemiş oluyoruz. Toprağa attığımız tohum, önce bir süre bekler, sabırla ve sessizce … Hiçbir şey bir anda olmaz çünkü… Sonra bir gün bir bakarız ki o ektiğimiz tohum toprağı delip yeşeriverir… O halde biz şimdi kendi içimizde hangi tohumu yeşerteceğiz? O büyüyen tohum fide olacak ve dallarınd

  Kuş Bakışı İnsanoğlu problem çözebilme marifeti olan bir canlı... Bazen öyle bir an gelir ki her şeyin üst üste geldiğini zanneder... Hele bir de orada takılıp kaldıysa insanın vay haline! Çünkü insan herhangi bir problem yaşadığında o problemi yeryüzünde bir tek kendisi yaşıyor zanneder… Oysa bir baksa çevresindeki insanlara, Baksa da görse gerçeği...   Koskocaman bir evrende Minik galaksiler… Koskocaman galaksiler içinde Minik bir dünya… Koskocaman dünya içinde Minik ülkeler… Koskocaman ülkeler içinde Minik şehirler… Koskocaman şehirler içinde Minik semtler... Koskocaman semtler içinde Minik sokaklar... Koskocaman sokaklar içinde Minik binalar... Ve koskocaman binalar içinde Küçük mü küçük insanlar... Ve o insanların koskacaman dertleri içinde Minik çözümleri... Ne garip; insan yaşadığı şu evrenin büyüklüğü karşısında bir zerre bile etmezken... Dert edindiği problemleri ne kadar büyük olabilir  ki? Yaşadığı anlık acılar ne kadar s