SAVAŞIN GÖLGESİNDE 4 - EMANET

 SAVAŞIN GÖLGESİNDE 4 - EMANET

260. GÜN, İSTANBUL

Osman Amca’nın vefatının üzerinden 1 yıl 8 ay geçmişti. Eşinin kendisinden önce vefat etmiş olması, adamcağızın hayatla bağını koparmıştı. Eşi hayattayken hiç bu kadar sevdiğini belli etmezdi halbuki. Nasıl olsa her daim yanında gibi düşünürdü.

Çok çalışıp dünyalık servet edinmek için gecesini gündüzüne katardı. Apartmanlar, dükkanlar, arsalar, araziler… Malının çokluğu ile anılmak hep hoşuna giderdi. Karısı hepsinin geçici olduğuna daha gönülden inandığı için “Bu kadar yeter, ne yapacaksın daha fazla malı? Sen hayattayken kıymetini bilmeyenler, ölünce sana rahmet mi okuyacak!” der dururdu. Osman Amca kadıncağızı dinlemez her yeni günü “Ah biraz daha genç olacaktım, nelerim olurdu” cümlesi ile karşılardı.

Kendisine emanet verilmiş canın kıymetini bilmezdi. Bunu yaparken geriden gelenlerin, ondan kalanlara sadık olacağını zannederdi. Belki çocukları hayırsızdı ama olsun torunları vardı. Onlar için daha fazlası neden olmasın diye düşünürdü.

Ta ki eşi ölünceye kadar. Ölümün ne kadar yakın olduğu gerçeği ile ona bunu en çok hatırlatan kişiyi kaybederek yüzleşti. Her şeyden elini eteğini çekti. “Benden sonra yaptıklarıma ne olursa olsun umurumda değil artık” diyecek duruma geldi. “Ben baba olarak yeterince biriktirdim bu benden sonra yedi kuşağa yeter nasılsa” diyordu ve evet, ecel şimdi Osman Amca’dan emaneti alıp gitmişti.

Tüm ömrünü yüklediği malı mülkü dört çocuğuna kalmıştı. Yeni emanetçiler dünya malını devralmıştı. Cenaze, defin bir yıl sonra mezar yapımı derken Osman Amca anı haline gelmişti bile. Bıraktıkları mı? Yeni emanetçilere husumet sebebi olmaktan pek öteye gidemedi. Kardeşler her yeni gün bana daha az sana daha fazla oldu diye kavga ediyordu. Ellerine geçen kadarı ise hızla eriyip bitiyordu. Hâlbuki yedi sülale nasiplenecek zannediliyordu. Kimse bu malı bizim için biriktiren ne zorluklarla edindi derdinde değildi. Çünkü insanoğlu nankördür ve hep dahasını ister. Doymayan istekleri olunca da değil o malın emanet olduğunu hatırlamak, devredene vefa bile gösteremezdi.

 

260.GÜN, DÜNYANIN GÖZÜ ÖNÜNDE ZULMÜN YAŞANDIĞI O ŞEHİR

Henüz birkaç aylık Eylül’ün cansız bedenini kucaklamış gözü yaşlı bir Osman düştü ekranlara bugün. Bağıra çağıra dünyaya acısını duyurmaya çalışan bir baba…

“Ne suçu vardı bu kız çocuğunun?”

“Dünya bunun hesabını nasıl verecek?”

“O daha dört aylıktı!”

“Burada kalacağız bu toprağın sahibi biziz biz!”

“Nehirden denize kadar özgür olacağız ve bu uğurda bize verilen her şeyi feda etmeye hazırız…”

Tüm bu cümleleri sarf ederken gözünden akan yaşlara hâkim olamıyordu. Kırgınlığı tüm bu zulme şahit olup kılı bile kıpırdamayan sözde kardeşlerineydi. Başkasından zaten umduğu bir destek olamazdı. Yüzleştiği acı gerçek devrin insanlarının çoğunun ziyanda olduğuydu. Ömrünü adadığı şey ise mal, mülk ve toprak değildi. Evini barkını, toprağını bırak, evladının bile emanet olduğunun farkında olan bir yürekle kötünün kötülüğüne karşı dimdikti. Emin olduğu şey ise emanetlerin de kötünün kötülüğünün verdiği zararın da geçici olduğuydu.

İki Osman, iki baba…

Biri gitmeyecekmiş gibi biriktiren, malı kenara yığan…

Diğeri ise her şeyin geçici olduğu gerçeğini hatırlayan ve gerçek birikimini yapan…

Neden,

Sıradışı bir ilmin,

Sıradışı keyiflerin,

Sıradışı ortamın,

Sıradışı ilişkin,

Ya da sıradışılarla ilişkilerin olsun ki?

Neden seninle ilişki kursunlar, sana değer versinler?

Sıradan bedellerle ödemede inatçı bir insanın, neden sıradışı bir yaşamı olsun ki?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.