ACELE ET 2: YOK YOK BEKLERİM!

 ACELE ET 2: YOK YOK BEKLERİM!

Sabahından itibaren sabırsızlıkla geçen gününün ortasında, Kenan ekrana boş boş bakıyordu. Kafasında çakan şimşekle anladığı şuydu; istiyordu ki hemen her şey hallolsun. Hal bu ki internet arızalıysa o mail yavaş inecekti. Sabah dalgınlığında 3 saniye geç fark edecekti birileri yeşil ışığın  yandığını.

Bir çocuğu, bir çalışanı yetiştirirken ya da kimi yetiştirirsek yetiştirelim o birdenbire olmayacaktı. Kendisi sanki her şeyi hemen öğreniyordu da birilerinde bunu göremeyince hiç beklemeye dayanamıyordu. Kendine sinirlendi. “Ben bunu daha nerelerde yapıyorum kim bilir?!” derken geçen sene yaşadığı sağlık problemi aklına geldi.

Biraz kilo almıştı ve 7-8 kg verme hedefi koymuştu kendine. O hedefe ulaşabilmesi için spor yapma ve beslenme şeklini değiştirmesi gerektiği söylemişti, çalıştığı firmanın diyetisyeni. Kenan da “Ah benim o kadar vaktim ve sabrım yok!” diyerek diyetisyeni bırakmıştı. Öyle ki kısa yoldan çözümü zayıflama ilaçlarında arayan Kenan neredeyse hastanelik olmuştu.

Bir şeylerin sonucunu görmek için beklemeye tahammülü yok denecek kadar az bir adamdı. Bilgisayarın ekranınana dalgın dalgın bakarken “Hakikaten! 2-3 ay spor yapmaya ve düzgün beslenmeye dahi sabrım yokmuş ki benim.” diye içinden geçirdi. İnsan acele ettikçe kestirme yolların dikenleri ona batar durur da fark etmezmiş meğer…

Bir bitki dahi önce filizlenir büyür, sonra yaprak açar ve çiçek verir. Bir kedi bile yavrusunu yetiştirirken nasıl sabırlı davranır. Kendine sorduğu adil sorulara verdiği cevaplar ile zihni iyice berraklaşan Kenan… Kendiyle sessizce koyu bir sohbete daldı…

“Buse’nin ayakkabı bağlayışındaki zorlanması onu geliştiren şey ve ben ona merhametle bakıp destek olacağıma, kızımın sürekli acele ettiriyorum, yetmez gibi Serpil’e de laf ediyorum. Kızımın yüzüne ne zaman tebessümle baktım hatırlamıyorum bile. Bir kedi gibi bile olamadın Kenan! Çevremi kırmam yetmiyormuş gibi bir de kendimi sürekli strese sokuyorum. Meğersem tüm dikenler asıl benim üstümdeymiş ya...” Eşi Serpil’i ararken bile telefonu açmadığı zamanlar gözümün önüne geldi. Hemen sinirlenir, “Gün içinde yoğunum zaten, şu telefonu ilk aradığımda aç be kadın!” diye homurdanırdı.

Sofrada yemeği beklerken bile gerilirdi. Her akşam yemeği bir stresti Kenan için. “Hadi Serpil, hadi şu yemeği koy artık tabağa. Ne düşünüyorsun bu kadar?” Aynı bu sabah arabada yeşil ışık yanar yanmaz kornaya basarken söylediği şey aklına geldi. “Sizi mi bekleyeceğiz!” İç muhasebesinin ardından…

Serpil’i aradı, “Serpil, benim güzel karım, akşama şöyle çömlekte benim sevdiğim gibi bir kuru fasulye yapsan olur mu? Çok canım çekti.” dedi. Serpil “Güzel karım derken, başına taş filan düşmedi değil mi Kenan? Ayrıca kuru fasulyeyi geceden suya koymam lazımdı, şimdi koysam bu sefer yemek saati biraz gecikir.” dedi. “Yok hayatım yok taş düşmedi de beynimde şimşekler çaktı diyelim biz ona. Ayrıca olsun sen suya koy, ben beklerim, hiç problem değil, ne de olsa bir şeylerin olması için biraz sabretmeye ihtiyaç var değil mi?”

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.