TOPLANTI ERTELENDİ, YA HAYAT?

TOPLANTI ERTELENDİ, YA HAYAT?

Tam arabaya binecekken farın çizildiğini fark etti Ahmet.

"Yaa bir kere de güzel güne başlasak olmaz mı?" Binerken de kafasını çarpınca, hıncını direksiyona attığı bir yumrukla almaya çalıştı. " Zaten tek tek gelmez ki, hepsi üst üste gelir!"

Ahmet, çocukluğundan beri sahip olduğu son dakika harekete geçme huyunu iş hayatına da taşımıştı. Ne yapacaksa son dakikaya kadar bırakır, sonra da telaştan iki ayağı bir pabuca girerdi. Ona sorsanız yaşadığı tüm bu aksilikler, onun telaşından değil, bahtsızlığından kaynaklanıyordu. Ahmet’e kalsa âdeta sanki bütün dünya birleşmiş, sadece onu mutsuz etmeye uğraşıyordu.

Nitekim o sabah da böyleydi. Yine son dakika yetişmesi gereken bir toplantı vardı. Alarmını defalarca ertelemiş, biriken 5 dakika dahalar 35 dakika olmuştu. Sonunda 5 dakikada hazırlanıp hışımla evden çıktı.  Trafikte bir eli kornada ilerlemeye çalışırken, kendi kendine homurdanıyordu:

 "Yürüsene be kardeşim, at arabası mı kullanıyorsun? Bir akıllısı da bana denk gelmez zaten!” Söylenirken telefonu çalmaya başladı. Arayan iş yerinden Erol'du.

"Ahmet, tam yolunun üstündeyim. Büfenin oradaki duraktan beni de alır mısın?" Ahmet, “Tamam.” dese de içinden söylenmeye devam ediyordu:

“Sanki otobüs şoförüyüz. Bir onu al, bir bunu bırak. Servise döndük iyice.”

Erol arabaya biner binmez Ahmet'in gerginliğini fark etti. O da Ahmet'in aksine çok sakin bir insandı. Bu sakinlik, Ahmet’in öfkesini daha da artırıyordu sanki. Neden beni bulur bu dikkatsiz şoförler? Neden Erol’u bulmazlar da hep ben çekerim?  Tam bu düşünceler içinde boğulurken Erol’un sesiyle irkildi: “Ahmet ne olacak senin bu halin? Gölgenle bile kavga ediyorsun be oğlum!” 

Ahmet patladı! “Bütün dertler beni buluyor, ben ne yapayım? Ben hiçbir şey yapmıyorum, herkes üstüme geliyor. Al bak işte! Adam şeridinde bile gidemiyor üstüme kıracak nerdeyse. Gel de sinirlenme, şimdi ben miyim sinirli! Toplantıya yetişemeyeceğiz bu adamlar yüzünden.” 

“Oğlum sen grup mesajlarını okumadın mı? Toplantı bir saat ileri alındı. Ben de onu öğrenince bir 20 dakika geç çıktım evden. İyi de oldu hem evde maillerime bakarken kahvemi içtim hem de seninle denk geldik. Sahi niye görmedin sen mesajları?”

Telaş içinde mesajlara bakmaya fırsat bile bulamamıştı. Ertelenme haberine sevinse mi üzülse mi bilemedi. Erol’un sakince kahve içmesine mi, yoksa 20 dakika daha fazla uyuma şansımı kaybettiğime mi sinirleneyim? diye içinden geçirdi. Serinlemek istercesine yanındaki naneli şekerlerden birkaç tane attı ağzına.

“Acele etme oğlum! Acele ettiğin sürede yaptığın işle sakince yaptığın iş arasında zaman farkı yok…” derdi annesi.

İnsan tıpkı çalan alarmı ertelediği gibi kazançlı çıkacağını düşünerek problemini de erteler. Ta ki ertelediği sorunlarıyla tekrar karşılaşana dek! Her ertelemede insan o olayın üstünü örter, ancak sorun devam eder.

Çalan alarmı kapatıp, uykuya dalmanın bir keyfi olsa da… Öykünün nihayetinde kaybediş olacaksa, başında kazanmak ne kadar anlamlı olabilir?

Yoksa erken kalkıp sakince hazırlanarak, güzel bir kahve içmenin rahatlığı mı fazla geliyor bize? 

Kendimize verdiğimiz değer, 5 dakika daha uyumaktan mı ibaret sadece?

Neyi erteliyoruz? Sorunları mı, çözümleri mi? Yoksa sadece kendimizi mi?

Bir söz yankılandı zihninde:

Sabahları sakince uyanıp, telaşsız şekilde işe koyulmak nasıl olurdu?

Neyi kaybettim bu sabah? Sadece zaman mıydı?

İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.