AZ VE ÖZ

Arabanın camından dışarı bakan Canan, hızla geride kalan ağaçları seyrediyor ve gülümsüyordu. İki saatlik yolun ardından asfalt sona ermiş, araba toprak yolda tatlı tatlı sallanmaya başlamıştı. Pencereyi açtı; yüzüne vurup ciğerlerine dolan o temiz hava, şehirde bulamadığı bir eksiklikmiş gibi içine işledi.

Köyün dağ yamacındaki evleri görünmeye başladığında bahar tüm ihtişamıyla karşılar gibiydi onları. Yağmurla parlamış yeşilliklerin arasından papatyalar başlarını kaldırmış, “Hoş geldin!” dercesine salınıyordu.

Şehirdeki koşuşturmanın aksine burada hava da su da toprak da dingindi. Evin kapısı açılır açılmaz serinlik ve sadelik yüzüne vurdu Canan’ın. Sedirler, kilim, kuzine, gaz lambası… Gerektiği kadar eşya, gereksiz hiçbir şey yoktu. Az ama öz.

Bir an için gözünün önüne kendi evleri geldi. Dolapların ağzına kadar dolu olduğu, her yeninin eskiyi bodruma ittiği o kalabalık, nefes aldırmayan ev… Bir süredir dikkatini çekmeyen o depoda, üst üste yığılmış eşyaların oluşturduğu dağ. Bir dağ ama zirvesi yok; her alışverişte biraz daha büyüyen bir yük dağı.

Köy evinin sadeliği, Canan’ın içine yıllardır birikmiş bir pişmanlığı usulca bıraktı. “Nasıl bu kadar çoğalmıştı eşyalar?” düşündü. Son yıllarda alışkanlıklar değişmişti. Akşamları herkes kendi köşesine çekilip telefona gömülüyor, evin sıcaklığı yerini sessiz bir kalabalığa bırakıyordu. Temizlikçi tutmalarının sebebi yorgunluktu belki, ama beraber yaptıkları o Pazar temizlikleri bile aileyi bir araya getirirdi eskiden.

Artık o da tv dizileriyle, alışveriş siteleriyle oyalanır olmuştu. Okumayı, yazmayı; kendine ayırdığı o küçük alanı fark etmeden kaybetmişti.

“Balık baştan kokar.” diye geçirdi içinden.

Belki de makina durmuştu — ve kendisi de uzun süredir kendi evine dönmek istemez haldeydi.

Köyden dönüş vakti geldiğinde içini daraltan bir ağırlıkla bindi arabaya. Ev yaklaştıkça, üzerine çöken o duygu daha da büyüdü. Eve girer girmez bodruma indi; eşyaları tek tek eline alıp ayırmaya başladı. “Verilecekler – Atılacaklar” diye poşetler hazırladı.

Tam o sırada Beren koştu yanına.

“Sana fayda vermeyecekse satın alma anne.” dedi.

Sonra yüzü ciddileşip heyecanla ekledi, “Bir belgeselde gördüm. Japonların felsefesiymiş. Bence bize çok uyuyor.”
Canan’ın zihninde bir şey yerine oturdu.
İsteklerini ihtiyaç sanarak doldurdukları ev… Dolap dolusu ayakkabı varken “İhtiyacım var.” diye alınan bir yenisi. Dekorasyon diye alınıp bir kenara atılan eşyalar. Bunlar sadece evde yer kaplamıyor; omuzlarına ağırlık gibi çöküyordu.

“Bir eşya kullanılmazsa fayda değil yük olur.” diye tamamladı içinden.
 Ve ilk kez gerçekten rahatladı.

O akşam ailece temizlik operasyonu başlattılar. Bazı eşyalarda tartışma çıktı, bazılarına herkes dört elle sarıldı, fakat sonunda bodrumun çoğu boşaldı. Evin içi genişlemiş gibi, nefes alır gibi oldu.

Canan artık neyi aradığını biliyordu.
İhtiyacın olmayanı ne satın alacaksın ne de saklayacaksın.
Sadelik, evden önce zihni ferahlatacaktı; bunu hissediyordu.

Her gerçek, heybesinde bir bedel taşır… 

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder…

Dolayısıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur…

 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık", "Başarı Psikolojisi" ve "Sakınmada Ustalık" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

https://deneyimseltasarimogretisi.com/sakinmada-ustalik/

https://deneyimseltasarimogretisi.com/basari-psikolojisi-semineri/

https://deneyimseltasarimogretisi.com/iliskilerde-ustalik-semineri/

https://deneyimseltasarimogretisi.com/kim-kimdir-semineri/