KOŞULSUZ İKRAM

KOŞULSUZ İKRAM

Koştura koştura metroya yetişti. Metro oldukça kalabalıktı ve ayakta kalmıştı, ancak o ayakta gitmeye razıydı. Şu an için işine geç kalmaması her şeyden önemliydi. Leyla son on beş gündür hemen hemen neredeyse her gün işe geç kalmıştı çünkü. Evinden bir türlü hazırlanıp çıkamaz olmuştu.

Son zamanlarda annesinin geçirdiği ağır rahatsızlık ve bakımı geceleri uykusuz ve yorgun kalmasına sebep oluyordu. Yine de iş yerine geç kalmamak için elinden geleni yapıyordu. Çalışkan ve sorumluluk sahibi olan Leyla bu durumdan dolayı kendisini çok rahatsız hissediyordu.

Leyla, müdürüne olayları anlatmış ve ondan kendisini destekleyici bir geri dönüş almıştı. Hakikaten de öyle olmuştu. Müdürü Esin Hanım, Leyla’nın yaşadığı zor durumda ona destek olmaya çalışıyor ve onun için elinden geleni yapıyordu. Hem işyerinde hem de dışarıda her türlü yardımcı olmaya çalışıyor, desteğini esirgemiyordu.

Leyla, müdürünün bu samimi iyiliği karşısında nasıl teşekkür edeceğini bilemiyordu. Onun için neler yapabilirim diye düşünmeden de edemiyordu. ”Öyle kuru kuru teşekkür ederim demekle yetinmek az gelir, hakkını vermek olmaz. Kişiye hak ettiğini, hak ettiği kadar vermek gerekir.” dedi kendi kendine.

Hayatta her şeyin bir seviyesi varsa teşekkür etmenin de bir seviyesi olmalı diye düşündü Leyla. O zaman teşekkürün üst seviyesi nasıl olmalıydı?

Leyla bu düşüncelerle gitgeller yaşarken bir yandan da Esin Hanım için güzel bir şeyler planlamaya çalışıyordu. Zor günleri de yavaş yavaş geride kalmaya başlamıştı. Aklına Esin Hanım’ı evine yemeğe davet etmek geldi. Leyla ev yemekleri yapmada çok başarılıydı, çeşit çeşit mezeler yöresel yemekler yapar lezzetine lezzet katardı. Bunun güzel bir fikir olduğunu düşündü ve nihayet Esin Hanım’ı evine davet etti.

Esin Hanım yardım sever, cömert ve mütevazi birisiydi, fakat onun da yaşadığı zorlu bir hayat mücadelesi vardı. Engelli bir evladı vardı ve eşini erken yaşta kaybetmişti. Her şeye rağmen hayata sıkı sıkıya tutunmuştu. Yüzünde hiç eksilmeyen tebessümü ise onun hayata karşı teşekkürünü ifade ediyordu. Hiçbir zaman hayata küsmemiş ve tam tersi elinde olan olmayan her imkana razı olmuştu. O zorluklar içindeki yolculuğuyla her şeye rağmen şikayetsiz, şükürlü ve bol tebessümlü oluşuyla hayata karşı en büyük teşekkürünü sunmuş oluyordu.

Leyla’nın güzel ve özenle hazırladığı bir o kadar da lezzetli hazırladığı yemekleri yedikten sonra bir güzel sohbet etmeye başladılar. Leyla sormadan edemedi, “Esin Hanım uzun zamandır sizi takip ediyorum nasıl oluyor da o kadar zorluklara rağmen hayata bu denli tutunabiliyorsunuz? Mutlusunuz ve herkese koşulsuz dağıttığınız tebessümünüzü hiç eksiltmiyorsunuz?”

Esin Hanım uzaklara daldı bu soru karşısında ve tebessümle cevap verdi.

“Leyla’cım hayatta en güzel teşekkür en güzel ikramlayana yapılır. Bizler hayata karşı duruşumuzla, O’nun bize verdiği ikramlardan azına-çoğuna, kolaylığına-zorluğuna, acısına-hazzına, her durumda bize bizim lehimize olanı verdiğine inanıyorsak ve payımıza düşene razıysak bize verilenlere karşı en güzel teşekkürü etmiş oluyoruz. Ee hayat da bizi böylece daha çok ikramlamaya başlıyor. İnsan daha başka nasıl mutlu olabilir ki?”

 

Her gerçek, heybesinde bir bedel taşır…

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder…

Dolayısıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur…

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.