KÜÇÜK BİR SOHBETİN BÜYÜK ETKİSİ

KÜÇÜK BİR SOHBETİN BÜYÜK ETKİSİ

Gül ve arkadaşları, her hafta olduğu gibi bu Cuma da Hatice’nin evinde buluşmuştu. Sohbetin konusu çocuk yetiştirmek, onlara güzel ve faydalı değerleri öğretmek ve en önemlisi onlara örnek olmaktı. 

Herkes benzer konudan dertliydi. Çocukları hiçbir şeyden mutlu olmuyor, hep daha fazlasını istiyorlardı. Herkes konuşup kendi deneyimlerini paylaşırken, Elif’in gözleri parladı, heyecanla başladı konuşmaya;

"Kızlar, biliyorsunuz çocuğum yok ama bir şey düştü aklıma. Acaba iyilik hareketi başlatmak adına; her gün çocuklarınıza bir miktar harçlık verseniz ve onlara bu paranın bir kısmını kumbaraya atmalarını, ancak buna zorunlu olmadıklarını anlatsanız nasıl olur? Bu kumbarada biriken paranın ihtiyaç sahiplerine ulaşacağını söyleseniz. Belki bir çocuğa, belki bir hastaya ya da evsiz birine… Çocuklar böylece hem yardımlaşmayı öğrenir hem de kendi iradeleriyle iyiliği seçme fırsatı bulurlar."

Elif’in fikri ilgiyle karşılandı. Gül, bu düşünceyi hemen hayata geçirmeye karar verdi. Evin yolunu tutarken, hemen bir kırtasiyeye uğradı. Büyük kızlarının hoşuna gideceğini düşündüğü bir kumbara aldı. Ertesi sabah, kahvaltı masasında kızlarını karşısına aldı ve onlara kumbarayı göstererek şöyle dedi:

"Kızlar, artık her gün benden belirli bir miktar harçlık alacaksınız. Bu harçlıktan dilediğiniz kadarını kumbaraya atabilirsiniz, ama bunu yapmak zorunda değilsiniz. Ay sonunda, kumbarada para birikirse bir çocuğa, çalışamayan bir hastaya ya da ihtiyacı olan birine ulaştıracağız."

Kızlar bu fikre çok sevindi. İlk kez harçlık alacak olmanın heyecanı içindeydiler. Anne, onlara kişi başı 50 lira verdi. Küçük kızı Aylin hiç düşünmeden paranın tamamını kumbaraya attı. Ablası Çiğdem, kardeşinin bu hareketini görünce biraz tereddüt etse de sonunda o da tüm parasını kumbaraya bıraktı. Önce biraz zorlanmıştı ama sonrasında büyük bir mutluluk hissetti.

Günler geçtikçe, kızlar harçlıklarını aldıktan sonra heyecanla kumbaraya para atmaya başladılar. Artık ay sonunu sabırsızlıkla bekliyorlardı. Kendi küçük katkılarıyla bir başkasının hayatına dokunacaklarını bilmek onları daha da motive ediyordu.

Ayın sonunda çocukları ara ara harçlıklarından bir miktarı kendilerine ayırsalar da çoğunu kumbaraya atmış, fazlaca birikimleri olmuştu. Gül, kızlarına bu parayı kime vermek istediklerini sordu. Kızları ise kendileri gibi çocuk olup, ihtiyaçlarını karşılayamayan bir çocuğa vermek istediler.

Gül ve kızlar birlikte yardım yapacakları evi bulup ziyaret ettiler ve Gül fark etti ki, kızları o günden sonra söylememesine rağmen her gün kumbarada para birikmeye devam ediyordu.

Gül, arkadaşlarıyla tekrar buluştuğunda bu deneyimi onlarla paylaştı. Kızlarının kendi seçimleri ile iyi bir şey yapmaları çok sevindiriciydi. Sadece küçük bir sohbetin, böylesine güzel bir alışkanlığa dönüşmesi ona ilham vermişti. 

Bazen farkında olmadan, küçük bir adımla büyük değişimler başlatabiliriz. Çocuklarımız, bizleri ve davranışlarımızı model alır. Onlara iyiliği, paylaşmayı ve merhameti öğretmek istiyorsak, önce kendimiz bu değerleri yaşamalıyız. Az ya da çok demeden elimizden geleni yaparak, onların kalplerine dokunabiliriz. Çünkü en güzel dersler, sözlerle değil; bilakis davranışlarla verilir.

Her gerçek, heybesinde bir bedel taşır…

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder…

Dolayısıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur…

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.