DAVETSİZ MİSAFİR

DAVETSİZ MİSAFİR

“Hadi Bahar yer bulamayacağız acele et!”

Bahar henüz üniversitesinin ilk yılındaydı. Arkadaşları ile ilk dönemin ilk vizesinden çıkmışlardı. Vize sonrası karınlarını doyurmuş, telaşla yarınki sınava çalışmak için kütüphaneye yetişmeye çalışıyorlardı. Çünkü biraz daha gecikirlerse çalışabilecekleri boş bir masa bulamayacaklardı. 

“Tamam tamam yetiştim!” diyerek arkadaşlarının arkasından hızlı adımlarla yürümeye başladı Bahar.

Kütüphanede yanında oturduğu kız okuduğu bölümün bir üst sınıfındandı. Nedense Bahar o kızdan pek hazzetmezdi. “Aman Bahar, sanane kim olduğundan sen ders çalışmaya bak.” diyerek önüne döndü.

Aradan kaç saat geçmişti emin değildi. Sırtındaki ağrı, Bahar’a artık biraz mola vermesi gerektiğini çok net ifade ediyordu. Kütüphanede diğer arkadaşlarına şöyle bir bakındı ama yerlerinde yoklardı.
“Arkadaşların sana seslendi, ama duymadın. Mola vereceğim, istersen gel biraz dışarıda hava alalım.” diye teklifte bulundu yanında oturan kız. Bahar, kabalık etmemek adına kabul etti ve bahçeye çıktılar.

“Bu arada, aynı dersi alıyoruz ama tanışmadık Kübra ben. Hemşirelik 2. Sınıf öğrencisiyim.”

“Ben de Bahar bu sene yeni başladım.” dedi ve böylece ilk diyaloglarini kurmuş oldular. 

Birlikte boş bir bank bulup oturdular. Kübra çantasından bir termos ve iki bardak çıkarıp kahve ikram edince çok hoşuna gitti Bahar’ın. Ta ki bir de paket çıkarıp cebinden ve sigarasını yakana kadar. Bu davetsiz misafir yüzünden Bahar ne kadar şaşkınlıkla baktıysa da Kübra anlamadı ve ona da uzattı. Bahar “İstemem!” diyip bir hışımla uzaklaşacaktı ki, “Tamam tamam gel söndürdüm” dedi Kübra.

“Öcü değilim ya alışkanlık işte, arada stresimi alıyor, istesem içmem zaten, al bak attım gitti işte. Daha iyi konsantre olayım diye içiyorum bu ara. Ee hangi yurttasın?”

Kahve eşliğinde başlayan bu sohbet zaman içerisinde epey derinleşmişti. Bahar ile gitgide samimi olmuşlardı. Önceleri kütüphane arkadaşlığı yaparlarken, okul sonrası takılmacalar, akşam beraber çıkmalar artmıştı. Bu buluşmalara önceden dahil olmayan davetsiz misafir, şimdilerde ise yavaş yavaş kendilerine eşlik etmeye başlamıştı.

Bir zaman sonra Kübra ile çok yakın arkadaş olmuşlardı. Akşam çıkmalarının birinde dertleşirken ağlamaya başlayınca Bahar, kendi dert ortağını ona da merhem etmek istedi Kübra. O ilk dala uzanınca Bahar’ın eli, soluk borusunda keskin bir yanma, gözünde yaşarmaya karıştı. Fakat ağlamanın içinde kayboldu gitti vücudunun bu haklı isyanı. O duygu yoğunluğunda öksürse de aksırsa da dert etmedi. İşin acı tarafı hissettiği rahatlamayı o davetsiz misafirden bildi.

Gün geçtikçe bir dal, iki dal derken artık Bahar yavaş yavaş kendi paketini taşımaya niyetlenmişti. Dert ortaklığının yanında bir de ders çalışma koçu sıfatı eklemişti dumanlı çubuğa. Daha iyi odaklanıyordu sözde onunla birlikte. Sınav zamanları ya da çok stresli olduğunda bir, bazen iki paketi bitiyordu gün içinde. Bir tane daha yaktı, hafif öksürdü. O bitince de son final sınavı için güç bela masaya oturdu. Kitabın kapağını açmasıyla yan odada bulunan arkadaşının odasına dalması bir oldu.

Arkadaşı bitkin bir halde kendisine bakıyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışırken, arkadaşı bir anda olduğu yerde yere yığıldı. Arkadaşına hemen bir bardak su ikram etti ve sonra sarıldı.

“Hadi gel biraz balkona çıkalım biraz nefes al.” dedi Bahar.

Birlikte balkona çıktılar. Arkadaşı bir taraftan kendini anlatmaya çalışırken taraftan da ağlamaklı sesini düzeltmeye çalışıyordu.  

“Babam senelerdir sigara içer. Ciğerleri artık iflas etme derecesine gelmiş, yetmezmiş gibi gırtlak kanseri olmuş, Bahar.” diye hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam etti.

İnsanoğlu ya, arkadaşını dinlerken bir taraftan son zamanlardaki öksürüğü geldi aklına. Oda arkadaşının “Bahar sen artık horluyorsun.” cümlesi tekrarlandı zihninde. Zaman zaman da nefes almakta zorlandığını hatırladı ama bir taraftan da “Yok canım, ben tiryaki miyim, senelerdir içiyorum sanki!” diye rahatlattı kendini. O sırada arkadaşı sanki onu duymuş gibi arkadaşı devam etti söze.

“İlkokuldaydım ya, hiç unutmuyorum. Babamın bir arkadaşı vardı hiç sevmezdim. Onunla gide gele pis pis kokar olmuştu, canım babacım. Çocuk aklımla “Baba çok kötü kokuyorsun!” diye onu uyardığımda da cevabı değişmezdi. “Bilmemkim amcan içiyor napiyim yavrucuğum, kokusu da üzerime siniyor.” derdi. Bir süre sonra onun cebinde de o paket belirdi. Davetsiz misafir gibi geldi çöktü aramıza.”

Şimdi Bahar için daha nasıl bir uyarıya ihtiyaç vardı? Hayat, yolun devamının kaygan ve tehlikeli olduğunu gösteren trafik levhasını burnuna dayamıştı. Peki, insanın gerçeği görmesine anlamısına rağmen, bunu kabul etmesi kolay bir şey midir? O halde soru şu ki, bir insanın davranış değişikliği ortaya koyabilmesi için ihtiyaç duyduğu ilk şey nedir?

 

 

Her gerçek, heybesinde bir bedel taşır…

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder…

Dolayısıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur…

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.