KANATLAN NAZAN

KANATLAN NAZAN

Nazan, kelimelerin sesinden çok kokusunu severdi. Evet yanlış duymadınız kokusunu! Zira onun için kelimelerin sesi gibi kokusu da vardı. Hayatı dokunuşlarla, tatlarla ve kokularla algılayan, iç dünyası derin olup dışarıya bunun da pek azını yansıtan sessizliğe aşık bir kızdı Nazan. İnsanlar onu içine kapanık sanırdı, oysa Nazan için bu dinginlik, sakinlik, sessizlik bir kuşun yuvasına sığınması gibiydi.

O gün sıcacık yatağından kalkmak ona çok zor gelse de ilk iş günü için heyecanla erkenden kalkıp özenle hazırlandı. Ne de olsa küçüklüğünden beri hayalini kurduğu bir işi vardı artık, kütüphanede çalışacaktı.

Kitapları, bölümlerine göre raflarına dizmekle işe başladı. Son kitabı eline aldığında yaşadığı hissiyat çok tanıdıktı. Elindeki eski kitabın sayfalarını hafifçe araladı, o güzel kokuyu içine çekti. Gözleri buğulandı. O koku onu çocukluğuna götürmüştü.

Köydeki evleri geldi gözünün önüne. Sobanın yanındaki yün halının üzerine kıvrılmış, babasının şehirden getirdiği kitapları okurdu. Sobanın üzerinde tıslayan çaydanlık ve yanına koyulan mandalina kabuklarının yaydığı o tanıdık koku… Ve en çok da babasının onun için seçtiği kitaplar.

“Al kızım senin sayfanın kokusu bu kitapta gizli.” derdi babası. Nazan, kitabı alır almaz önce koklardı. Burnuna değil adeta yüreğine çekerdi o kokuyu.

Nazan kütüphanedeki kitaplarla, sanki çocukluğuna uzanan bir zaman yolculuğuna çıkmıştı. O tanıdık mandalina kokusu  burnuna dolunca gözleri doldu. Tam o sırada arkasından gelen ses bu büyüyü bozdu.

“Merhaba Nazan! Ben senin çalışma arkadaşın Melike. Dalmışsın kitapların arasına. Ne düşünüyorsun bakalım? Bana da anlat. Malum artık iş arkadaşı olduk, birbirimize her şeyi anlatırız. Yoksa çekilmez burası valla. Şu kitabın kapağına bak, ne kadar saçma değil mi? İnsan bunu niye okur ki!”

Nazan gülümsedi ama içi huzursuzdu. İşte  istemediği ot yine burnunda bitmişti. Üç gün geçmişti ama Melike’nin söyleyecekleri hiç bitmemişti. Mütemadiyen, bulduğu her fırsatta durmaksızın konuşuyordu. İlk gün “Heveslidir.” dedi Nazan, “Arkadaşlık adına başlangıç sayılabilir.” İkinci gün “Geçer.” diye düşündü, “Her güzel şey bir gün biterdi ne de olsa.” Üçüncü gün ise “Yine aynı şey…” deyip iç geçirdi, “Asla bitmeyecek, galiba!”

Okulda sıra arkadaşı, apartmanda komşunun kızı, hatta üniversite yurdundaki oda arkadaşı, hepsi aynıydı. Ne zaman iç dünyasında bir alan kurmaya çalışsa, hayat  adeta alay edermişçesine, hemen yanı başına susmak bilmeyen birini koyuyordu.

Akşam saatinde Melike bir bardak çayla geldi yanına. “Biliyor musun, seninle çalışmak çok zor!” dedi. Nazan şaşkınlıkla bakınca devam etti. “Hiç konuşmuyorsun. Sanki duvar gibisin. Bir yandan da merak  ediyorum. Neden hiç konuşmuyorsun?” Nazan usulca yanıtladı. “Ben konuşmamayı tercih ediyorum. Pek sevmiyorum sanırım.” Melike düşünceli şekilde “Neden hep senin gibiler düşüyor ki benim payıma?” diye sordu.

Bunu duyunca çok şaşırdı Nazan. Demek ki Melike de kendisiyle aynı sorunu yaşıyordu ama onunki tam tersiydi. Aslında ikisinin de payına istemedikleri düşüyor gibiydi.  Yani o da ne zaman konuşacak biri  istese, hayat yanına benim gibi kelimelerle arası olmayan insanları denk getiriyordu.

Nazan başını eğdi ve bir süre düşündü. Sonra yavaşça konuştu:

“Belki de hayat, suskunların sınavını konuşkanlarla, konuşkanların sınavını suskunlarla yapıyordur. Sen bende sabrı öğreniyorsun. Ben de sende kabullenmeyi.”

Melike hafifçe gülümsedi. “Ben zor muyum yani?” dedi.

Nazan omuz silkti. “Zor değil. Yalnızca, sanırım biraz farklıyız.”

“Demek hayat bize cevabını vermemiz gereken bir soru soruyor da sanki biz bir türlü doğru cevabı vermiyoruz gibi ha?” dedi Melike gözleri parlayarak.

O günden sonra ikisi de tekrar eden bu tarz sorulara dikkat kesildiler. Doğru soruları sormazlarsa doğru cevapları bulamayacaklarını anlamışlardı. Doğru cevaplar için de  birbirlerinin farklılıklarını, kabul etmeleri önemliydi.

Melike konuşurken arada durup, Nazan’a biraz sessizlik alanı bırakmaya başladı. Nazan da yuvasından kafa uzatmaya, arada birkaç cümleyle sohbetlere katılmaya başladı. Ve sonunda şunu fark etti. Bazı insanlar hayatımıza sadece sınav olarak değil, ders olarak gelirler. Hayat onları bize alışık olduğumuz yerden dışarıya adım atmayı öğretsinler diye gönderir. Çünkü yuva güvenlidir, ama kuşlar kanatlandıkça güçlenir.

Neden,

Sıradışı bir ilmin,

Sıradışı keyiflerin,

Sıradışı ortamın,

Sıradışı ilişkin,

Ya da sıradışılarla ilişkilerin olsun ki?

Neden seninle ilişki kursunlar, sana değer versinler?

Sıradan bedellerle ödemede inatçı bir insanın, neden sıradışı bir yaşamı olsun ki?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.