Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Eylem

  İSTEMEK SUÇ MU? – 2: Provaya Var Mısın? İlk zamanlar her şey yolundaydı . G eziyor, eğleniyor, canlarının her istediğini düşünmeden yapıyorlardı. Bu arada yine Efe bir şeye kızıp işten ayrılmış, Figen de bunu dert etmemesini, zaten paraya ihtiyaçlarının olmadığını söyleyip onu teselli etmişti. İki ay geçmişti ki Figen hamile olduğunu öğrendi, çok sevindi. “Her şey çok güzel olacak, tam da hayal ettiğim gibi!” diye içinden geçirdi. Hamileliği ilk aydan itibaren çok zor geçiyordu. Hiçbir şey yiyemiyor, bulantı yüzünden pek hayli gergin davranıyordu. Efe bu duruma kendince, eve geç gelerek çözüm buldu. Arkadaşlarıyla dışarıda takılıyor, geldiğinde Figen uyumuş oluyordu. Figen bundan çok şikâyetçiydi, tartışmalar gittikçe artmıştı. Son tartışmalarında Efe ceketini alıp evi terk etti. Figen hamileliğinin son iki ayını tek başına geçirdi, işe de gidemiyordu. Kendisiyle ilgilenmek için gelen annesine de her gün yeni bir bahaneyle kan kusturuyordu. Ne suçu vardı zavallı kadının… Bu

  İSTEMEK SUÇ MU? – 1: Evli, Mutlu, Çocuklu Yorgunluktan sandaly ede zor duruyordu. Bütün gece göz kırpmadan bebeğinin başında, ona bir şey olacak korkusuyla bekledi. Yaklaşık bir haftadır durum bundan farksız değildi. Minik Buğra henüz 6 aylıktı. Doğuştan gelen bir rahatsızlığından dolayı ameliyat olması gerekiyordu. Ancak bunun için biraz büyümesi şarttı.   Figen, tam bir haftadır pek de güneş almayan, küçük tek kişilik odada, refakatçi sandalyesinin tepesinde karmaşık duygular içerisinde kaygı ile bekleyişteydi. Nihayet sabah kontrole gelen doktorların “Her şey yolunda 2 gün sonra sizi çıkarabileceğiz.” demesi ile derin bir nefes alabilmişti. Figen bu iyi haberi aldıktan sonra ucunda oturduğu sandalyede şöyle bir arkasına yaslandı. Endişeli ve uykusuz günlerin yorgunluğu her halinden belli oluyordu. Gözü dalıyor, ara sıra başı dönüyor sandalyeden düşecek gibi oluyordu. Uykusuz geçen bir başka gecenin sabahıydı. Müjdeyi veren doktorlardan sonra, ayılmak için hemen kalktı. Evden g

Mutlu Olacağım! Ama 2 Yıl Sonra... Gün aydınlanmaya başlamış ve güneş perdenin açık köşesinden odaya sızmıştı. Bu sızan ışık Mine’nin yüzüne değmiş ve bu onun ayılması için yetmişti. Yatağından kalkan Mine, yüzünü yıkayıp soluğu balkonda aldı. “Günün en sevdiğim saatleri işte bu saatler” diyordu içinden. Kimsecikler olmuyor etrafta, sakin ve kendimi dinleyebileceğim bir vakit. Fakat herkes susunca Mine’nin içindeki kız konuşuyordu   “Daha ne kadar böyle devam edeceksin? İşte o soru yine susturamamıştı içindeki sesi; " mutlu musun gerçekten?” Mine, teyzesi ve eniştesi ile yaşıyordu. Okulu bitince onların yanına yerleşmişti. Onları çok seviyordu fakat onlara yük olduğunu hissediyordu. Bu durum da onu üzüyordu. “Ah bir iş bulabilsem, ah keşke” diye keşkeleri yine kol kola girmiş zihninden geçiyorlardı ki, hemen can sıkıntısından kurtulmak için aldı eline telefonu. Sosyal medyada kaydırıp kaydırıp izlemeye başlamıştı videoları. Mine, hep keşfette gezinir, kimsenin sayfasına g

SAVAŞIN GÖLGESİNDE 2 - KORKU 196. Gün İSTANBUL - Anneee annee! Şuna bir şey söyle lütfen beni dinlemiyor! O kadar tehlikeli hareketler yapıyor ki düşecek korkuyorum. - Yavrucuğum, Ayşem korkma! O kendisi için endişelenmiyor da daha düşmeden onun acısını sen neden yaşıyorsun? Üstelik bir de korkudan ağlıyorsun. - Korkuyorum işte ne yapayım? - Elif, ablanı dinler misin? Düşeceksin diye korkuyor üzülüyor. Sen korkmuyor musun? - Yooo! Düşmekten korkulur mu hiç! Hem ne olacak ki düşsem de kalkarım. Zıplarken aldığım keyfi bir bilse ablam beni durdurmak yerine bana eşlik ederdi. Ben sadece bir anda çok yüksek sesler duyunca korkarım. Anneee! Sen hiç bir şeyden korkuyor musun? -   Bilmem ki dur bir düşüneyim. Kedi var mesela, durup dururken üstüme atlayacak gibi hissediyorum gördüğümde. Bu sayılır mı? - Tabii ki sayılır ama bu çok komik! Hahaha... Anne ya kediden hiç korkar mı insan! Değil mi abla? Sen de bir şey söylesene çok komik bir korku değil mi anneminki? -   Hakikate