İSTEMEK SUÇ MU? – 2: Provaya Var Mısın?

 İSTEMEK SUÇ MU? – 2: Provaya Var Mısın?

İlk zamanlar her şey yolundaydı. Geziyor, eğleniyor, canlarının her istediğini düşünmeden yapıyorlardı. Bu arada yine Efe bir şeye kızıp işten ayrılmış, Figen de bunu dert etmemesini, zaten paraya ihtiyaçlarının olmadığını söyleyip onu teselli etmişti.

İki ay geçmişti ki Figen hamile olduğunu öğrendi, çok sevindi. “Her şey çok güzel olacak, tam da hayal ettiğim gibi!” diye içinden geçirdi. Hamileliği ilk aydan itibaren çok zor geçiyordu. Hiçbir şey yiyemiyor, bulantı yüzünden pek hayli gergin davranıyordu. Efe bu duruma kendince, eve geç gelerek çözüm buldu. Arkadaşlarıyla dışarıda takılıyor, geldiğinde Figen uyumuş oluyordu. Figen bundan çok şikâyetçiydi, tartışmalar gittikçe artmıştı. Son tartışmalarında Efe ceketini alıp evi terk etti.

Figen hamileliğinin son iki ayını tek başına geçirdi, işe de gidemiyordu. Kendisiyle ilgilenmek için gelen annesine de her gün yeni bir bahaneyle kan kusturuyordu. Ne suçu vardı zavallı kadının… Bu durumu da düşünüyordu ama o zamanlar kendini çok haklı buluyordu. Bir hayli stresli günlerden sonra bebeğini kucağına almıştı.

Sürekli ağlayan, kusan huzursuz bir bebekti. Bir ayakları hep doktordaydı. Sonunda böbrekleriyle alakalı bir problemi olduğunu, operasyon geçireceğini ve bunun bir hayli riskli bir durum olduğunu öğrendi. Efe, o günden sonra ne eve gelmiş ne de  arayıp sormuştu. Figen yine tek başınaydı ve bir de problemli bir çocuğu vardı.

Kahvesini içerken bunları düşünüyor, bir yandan da kontrol edemediği yaşlar gözlerinden akıp gidiyordu... Oysa Ayça gibi; bebeği ve kocasıyla benzer kombini giyinip mahallede boy gösterecekti. Bunların olabileceğini hiç düşünmemişti...

• Evlenmeyi, çocuk sahibi olmayı istemek mi yanlıştı?
• Ayça’nın var, benim neden yok diye düşünmek mi?
• Yoksa "Ayça’nın yerinde ben olsaydım " demek mi?

Aslında insan bir şeyler ister ve istediğinde harekete geçer. Ancak bu istekler hep final sahnesi ile ilgili olduğunda kendi başına çorap örer. O iş, o pusetteki çocuk, o mutlu aile tablosu… O görüntülere bakıp özendiğinde, o sahnelere giden ilk perdeler için hazırlık yapması gerektiğini unutuverir. Hangi çocuk pusetinde doğar? Hangi iş altın tepsi ile gelir? Hangi aile bağı gürültüsüz patırtısız ilk günden kuruluverir?

İnsanın gerçekçi istekleri, daha da önemlisi istediği film karesini değiştirmeye ihtiyacı var. Filmlere konu olacak bir final sahnesi için kaç kare hazırlık sahnesi çekilecek, kaç tekrar yapılacak kim bilir… O yüzdendir ki mesele son sahnelere hayranlıktan ziyade, provalara olan istekte gizlidir.

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.