İlacınız Hazır!

İlacınız Hazır!

Her gün olduğu gibi işe yine geç kalmak üzereydi Asuman. Sabahları hep bir koşturmayla geçiyordu… Yalnızca sabahları olsa keşke… Neredeyse tüm gün, tüm hafta, tüm ay… Hep koşuşturmaca içindeydi… Geç kalmasına kalmıştı ama köşedeki kahve dükkanına uğramadan da olmazdı…

Kahve dükkanına gittiğinde yine sıra vardı. Bir kere de boş olsa, hemen alıp çıksa ne kadar iyi olurdu. Tabii ki öyle olmuyordu… Bir de nerede yavaş insan varsa onu bulurdu… “Ya kardeşim sizin işiniz gücünüz yok mu? Niye hızlı değilsiniz… Burada işe yetişmek için can çekişen biri var.” diye söylenirdi.

Sıra nihayetinde ona gelmişti. Kasiyerin “Ne istersiniz?" demesini beklemeden "Sade kahve istiyorum" dedi. Ama kasiyer başka işle meşguldü. Ayağını sallamaya, uflamaya başlamıştı ki… Beklediği soruyu duymuştu. “Sade kahve!” diye cevaplarken kasiyer kız devamını getirdi “Ama acele olsun.” Şaşkınlıkla bakakaldı “Nereden biliyorsunuz?” dedi. Kasiyer kız ise sadece gülümsedi…

Kahvesine kavuşup koşturmasına devam ederken düşünmeye başlamıştı. Gözünün önünden kasiyer kızın gülümsemesi gitmiyordu. İçine dokunan bir şey olmuştu belli ki…

Masasına oturduğunda hemen telefonu çaldı. Müdürü raporları istiyordu… “Evet, hazır da birkaç eksiği vardı.” derken, müdürü  “O hali ile getiriyorsun Asuman.” dedi. Şimdi iyice telaşlandı. Masanın üzerindeki dökümanların içinden aramaya çalışırken bulamadı. Kahvesinin devrilmesine ramak kalmıştı ki fark edip yakaladı. “Neyse bari bilgisayardan yeniden çıkartayım." dedi… Fakat bilgisayarın da masa üstünde çok dosya vardı. “Bu geçen yılki rapor, bu arşive kalkan, bu değil, bu da değil…  Ne kadar gereksiz dosya varmış.”  Sonunda bulabilmişti. Müdüre teslim etmişti ama paparayı da yemişti.

Ne olacak benim bu halim derken kahvesine uzandı. O anda üzerindeki “sade” yazısı gözüne takıldı. Normalde isim yazarlar, niye sade yazmışlar ki? Sade, sade, sade diye içinden tekrarlarken, düşünmeye başladı… “Aman işim varken şimdi niye buna takılıyorum” deyip işine geri döndü.

Yine de kendini düşünmekten alamadı. Sade bir kahve, sade bir kıyafet, sade bir insan. Kelimenin doğası insanda bi sakinlik, bir dinginlik çağrıştırıyordu. Bir de kendini düşündü, hiç de kahvesi gibi değildi! Hatta hayatı karman çormandı. Zihni de karışıktı, etrafı da… Biraz önceki hali aklına geldi. Masasının üzerindekilere bir göz attı… Çarşamba pazarı gibiydi, şu anda ihtiyacı olmayan ne çok şey vardı…

Kafasında bir ampul yandı. Müdürüne, bir kaç gün izin isteğini zor olsa da kabul ettirdi. Geri dönüp işe koyuldu. Önce masasının üzerindekileri elden geçirdi. İşe yaramayanları çöpe attı, işe yarayanları dosyasına yerleştirdi. Sonra çekmecelerine el attı. Ne kadar şey biriktirmişim diye düşündü. Daha bilgisayara, eski dosyalara bakamamıştı. Çok işi vardı ama çöp kutusu çoktan dolmuştu. O sırada molaya çağıran arkadaşını bile reddetti.

Eve gidince de evi elden geçirmeye çoktan niyet etmişti bile. Molaya çağıran arkadaşı merak edip yanına gelmişti. “Ne yapıyorsun burada, beni şaşırttın, niye gelmedin?” sorusuna göz kırparak “Sadeleşiyorum!” diye cevap verdi. Sadeleştikçe ferahlamanın tadını almıştı artık.

Doğa sadedir,  işe yaramayan hiç bir şey barındırmaz içerisinde. Ormanından denizine kadar, bu böyle.

Yaşamındaki sadelik ve düzen mutluluk ve dinginlik verir insana. Kalabalık, kargaşa ise insanın hem bedenini hem zihnini yorar. Çoğumuz hayattaki kargaşadan, kaostan, hiçbir şeye yetişememekten şikâyet ediyoruz, değil mi? Peki, hayat böyle de bizim bunda payımız yok mu? 

Sahip olduklarımız gün geçtikçe artıyor. Modası, rengi, son teknoloji derken etrafımızda ki kalabalık git gide büyüyor. Önce dolapların içi sonra üstü doluyor. Gördüğümüz her boşluğun hakkını veriyoruz.

Almaya, tüketmeye konsantre olunca elimizdekileri değerlendiremiyoruz. İnsan bunları oldukları yere yük zannediyor. Aslında her biri insana yük. Aynı evini üstünde taşıyan kaplumbağa gibiyiz. Sadece sırtımızda olduklarını göremiyoruz. Bunlar bizi yavaşlatıp geri bırakıyor. Bize ise kalan sınırlı zamanda acele etmek kalıyor. 

Karmaşadan ve aceleden kurtulmanın kılavuzunda büyük harflerle yazan sadelik insanın asıl ilacı. İhtiyacı olanı tutup, kalan kalabalıktan vazgeçenler ise o ilacı reçetesine yazdıranlar oluyor.

Kaosa yakalanmış hastanın, ayağına gelen sadelik şurubundan içmez miydiniz?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

Bu senin yaşamın…

Ama beni de ilgilendiriyor!

Evet, senin yaşamın beni de ilgilendiriyor.

Çünkü aynı zamanda, aynı seyirci karşısında, aynı sahneyi paylaşıyoruz.

Bu senin yaşamın ama beni de ilgilendiriyor dostum… Çünkü ikimiz de bir babadan ve bir anneden ibaretiz.

İkimiz de acıkıyor, uyuyor ve yoruluyoruz.

İkimiz de beğenilmek, kabul görmek, mutlu olmak, başarmak istiyoruz.

İkimiz de iyi şeyler yapmak istiyoruz.

İkimiz de öleceğiz ve iyi anılmak istiyoruz.

İkimiz için de sorulacak; “Nasıl bilirdiniz?” diye…

Yahya Hamurcu