Birleşmenin Mucizesi

Birleşmenin Mucizesi

Orman yolunda sabah yürüyüşünü yaparken ağaçlara bakarak düşünmeye başladı Seda.

Bir orman nasıl orman olur? Ağaçlar bu kadar ağırken yumuşacık toprak onları nasıl dimdik tutar? Kupkuru gibi gözüken o dallardan nasıl oluyor da yeşeren canlı yapraklar çıkar? Peki ya insan, bu mükemmelliği nasıl normalleştirir?

Her gün yürüdüğü yolda üzerinde hiç düşünmediğini fark etti. Bir ağaç minicik bir fidandan kocaman bir gövdeye uzanıyor, sonra o ağaçlar birleşerek devasa bir orman oluyor. İnsanlar birleşince topluluk oluşuyorken, ağaçlar ise birleştiklerinde orman. Öyleyse ağaçların kendi aralarında bir iletişimleri de olması gerekmez mi?

Araştırırken ilginç bir bilgiye rastladı. “Ağaçlar birbirleriyle konuşuyor.” yazısını okuyunca şaşkın şaşkın bakakaldı. “Nasıl yani?” diye mırıldandı kendi kendine. Yan yana olan ağaçlardan ziyade aralarında kilometreler olan ağaçlar bile iletişim kuruyorlardı. Tıpkı insanların kurduğu çevrimiçi iletişim gibi. Onların whatsapp’ı ise mantarlardı.

Mantarlar hif denilen ipliksi bir yapı sayesinde kilometrelerce uzağa bilgi aktarımı yaparlar. Bu hifler ihtiyacı olan ağaçlara besin ve su aktarımını destekleyip, internet ağı gibi ormandaki tüm ağaçların birbirleriyle bağ kurmasını sağlar.  Ne ilginç bir işleyiştir bu!

Seda hayretler içerisinde düşünüyordu; “Toprak onlara iletişim için güzel bir zemin. Toprağın içindeki mantarlar ve mantarların içindeki hifler. Hepsi birleşince oldu sana iletişim! Hasta olan ağaca gerekli vitamini iletmek, susuz kalan ağaca suyu taşımak. Birinin eksik olması demek o ağın çökmesi demek. Vay canına! Birleşebilen olmak, ihtiyaç giderebilmede ne etkili bir çözüm.”

Bir yemeğin olması için birçok malzemenin el ele tutuşması gerekir. Bir binanın yapılması için birçok inşaat malzemesinin uzlaşması gerekir. En çarpıcı olan da bir insanın oluşumu için milyonlarca hücrenin birleşmesi gerekir. Ağaçlar ağlar yoluyla birleşerek koskoca ormanda birbirlerinin ihtiyacını karşılarken, insan birleşerek neler yapar kim bilir?

“Hiç düşünmez misiniz?” sorusunu üstüne alan pek azının arasına girmenin verdiği keyifle en anlamlı yürüyüşlerinden birini yaptı Seda. Bu düşünce egzersizinden sonra sadece yürüyüşü değil, yaptığı her işte bunu yinelemek istiyordu artık. Düşünerek vardığı bilginin tadı damağında kalmıştı. Bir sabah yürüyüşü, kendisiyle bile birleşmesine vesile olmuştu. Taşıdığı bilgiler kısa bir irdelemeyle nasıl birbiriyle ilişkinlemişlerdi. 

İnsan farklı olmak ister ama bu farklılıklar onun birleşmesine engel midir? Ne kadar farklı olsak da esasında o farklılığa ihtiyacımız olabilir mi? Birleşmek kendi özelliklerini kaybetmeden o sivri köşeleri törpüleyebilmek değil miydi? Karşıdakindekinin eksikliği görüp o boşluğu doldurabilmek. Başkasının da sendeki eksikliği giderebilmesine izin verebilmek. İşte o zaman birleşen olabilmek mümkündü. Orman misali, ihtiyacı algılayıp, onu uzaklardan da olsa destekleyebilmek. Böylece pek azının arasında yerini almak!

Her gerçek, heybesinde bir bedel taşır…

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder…

Dolayısıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur…

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.