MARİFETİN ANAHTARI: EKSİK PARÇA

 MARİFETİN ANAHTARI: EKSİK PARÇA

“Çocuklar! Yemek hazır, hadi sofraya!”

Bunu söylerken Sinem’in kulaklarında çocukluğundaki annesinin güzel sesi yankılandı. Öte yandan mutfak duvarlarının o hoş rengi de gözünün önünde belirdi bir anda. Mutfaktan gelen güzel kokular ise en çok aklında kalandı. Çocukken annesi hasta olduğundan birçok işi annesi yerine o yapardı. Kardeşi Ahmet ile sobanın yanında yer kapma kavgalarını hala anlatıp gülerledi. 

Sinem ve Ahmet’in babası kamyon şoförü olduğundan bir gitti mi uzun süre eve gelemezdi. Annesi de o dönene kadar elindekilerle evi geçindirmeye çalışırdı. Bu da annelerini epey marifetlendirmişti. Az malzeme, çok çeşit onun işiydi. Çuvalın dibindeki az bir unla ekmek yapar, kalanıyla da sabaha minik ama mis gibi poğaçalar çıkarırdı fırından. Hala o günlerde yediği kuzinede pişmiş kekin tadını unutamıyordu.

Annesi şehirdeki hastaneye gittiğinde evin işleri Sinem’e kalırdı. Isınmak için kuzineyi yakar, Ahmet ile kendisine yiyecek bir şeyler hazırlardı. Bir gün önceden kalan bayat ekmeleri sobanın üzerinde kızartıp, çilekli reçel sürmek en büyük keyifleriydi.

Bir gün mahalleden en yakın arkadaşı Aysel, çok güzel bir bebek satın almıştı. Hem de Sinem’in kaç zamandır istediği bebeği… Ancak şu an bu durum söz konusu bile olamazdı. Ümidini kaybetmedi. Hemen bir çözüm arayışına girdi. Evdeki artık kumaşlardan kendine bir bez bebek yaptı. Bebeğini gören bayılınca Sinem çok mutlu oldu. Kardeşi Ahmet de ondan farklı değildi. Evin kömürlüğünde bulduğu tahta parçalarıyla, kendine araba yapar onunla oynardı. Hatta kaykay bile yapmayı denemişti.

Geçmişine dalan Sinem,  düşüncelerden sıyrılıp mutfağına geri döndüğünde “Ah nerede o eski çocuklar!” derken buldu kendini. Şimdilerde çocuklar çok tatminsiz. Oyuncak dediğin en pahalısı, en büyüğü, en havalısı olmalıymış!  Öyle bir parçası kırıldığında ya da kaybolduğunda ondan artık bir şey olmaz deyip oyuncağını çöpe atan ah o çocuklar!

İnsan neden daha çok imkanı olmasına rağmen, marifetlenme konusunda başarılı olamaz?

Neden güncel hayatta daha fazla malzeme, ekipman olmasına rağmen, sonuç almakta zorlanır?

Aslında imkanların bizi desteklemesi gerekirken neden marifetlerimizi elimizden alır?

Bir yanda bebek alamadığından kendi bebeğini yapmak zorunda kalan küçüklüğüm, bir yanda aldığım oyuncak arabanın silecekleri yok diye bununla oynanmaz ki diyen çocuklarım!

Sonra hatırladı anneciğinin kulağına küpe olsun dediği o sözünü “İnsanın en büyük imkanı imkansızlığıdır, kızım.”

İmkansızlıklar değerlendirebilenler için büyük başarılar, büyük kazanımlara gebedir. İmkanları önünde serili olan hareket etme gereksinimi duymaz ve ardına gizlenmiş marifeti teğet geçer. İmkanı olmazken insan mutluluğu, marifetlenmeyi, imkanlarla ilişkili zanneder. Oysa bunun ne büyük bir aldatmaca olduğunu, imkanları arttığında anlar. Tam olmaya çalışırken en büyük gediği açacak olanın, tam olmaya çalışmak olduğunu algılayamaz.

İmkanlar içinde marifetsizlik mi, yoksa imkansızlıkta unutulmaz hikayelere imza atmak mı? İnsan bir işe başlamadan önce tam olmayı beklemek yerine az imkanla neleri başarabileceğine konsantre olursa o zaman işlerin nerelere varacağına kendisi bile inanamaz!

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.