SON

 SON 

“Bu sondu!” diye mırıldandı burnunu çeke çeke kapıdan çıkarken.

Şakakları zonkluyordu ağrıdan, merdivenlere yığılıp kaldı. Avazı çıktığı kadar bağırmak istiyordu…

Bu sondu!

Ağlamaktan bitap düşmüş bedeni merdivenin soğuk fayansı üzerinde bir nebze olsun güç toplamaya çalışıyordu. Ayaklarında takat hissettiğinde doğruldu, trabzanlara tutuna tutuna attı kendini sokağa.

Hızlı hızlı nefes alıp veriyordu, sanki ciğerlerine havada dolmuyor da içinde bıçaklar dönüyordu.

“Ölecek miyim ALLAH'ım?”

Yoksa ölüm böyle bir şey miydi? Bir lokma oksijen için boğuşuyor, göğsü boşa inip şişiyordu adeta.

Hoş geldin panik atak krizi!

Tabii bu teşhisi bir hafta sonra ancak gidebildiği doktordan duyacaktı zaten.

Şimdilik nefes alamamanın verdiği gerginlikle mücadele ediyordu. Karşı kaldırımdaki esnaf durumu fark etmiş, yardıma koşmuştu. Dükkânın tentesine sığınmış, orta yaşlı tatlı mı tatlı butik işleten Ayşe Teyze’nin telkinleri ile nefes almaya çalışıyordu. Telaşı bir nebze olsun dinmişti, ellerini bir yabancının avuçlarında hissedince.

“Ah şu anne şefkati!”

Aç kaldığı duygulardı bunlar...

“Annem sarıp sarmalasa beni, ağlasam kucağında, hesapsızca hafifleyecek omuzlarımdaki yükler…” diye geçirdi içinden.

“Benim kavgam hayatla değil annemle. Galiba o boşluğu saçma sapan şeylerle dolduruyorum. Ama yeter artık, bu son!” Panik anında onun için hazırlanmış koca bir bardak suyu midesine yuvarlarken iç sesini avazı çıktığı kadar bağırıyordu.

Biraz sakinleyince Ayşe Teyze’ye teşekkür ederek ayrıldı dükkândan. Sahilde çok sevdiği o kafede oturup, manzarayı izlemeye başladı. Hayatında bir dönemi kapatıyordu, elbette sancılı olacaktı.

Sibel, böyle zamanlarda içinde ne var ne yok yazıya dökmeyi severdi. Kahvesini getiren garsondan bir kalem rica etti. Başladı,  köşesinde kafe logosu olan peçeteye kocaman harflerle “bırakılacaklar listesi” diye başlık atmaya.  Madde madde sıraladı.

Kimseye haddinden fazla iyilik yapmak yok!

“Hesapsız kitapsız sevmek asla! Hele aşırı fedakârlık, katiyen!

Bundan sonra herkese ederi kadar..."

O son cümle hayatında bir milat gibiydi.

Peki kimin ederi ne kadar?

“Bunu nasıl bileceğim, ah keşke elimde bir sevgi ölçer olsa, kim ne kadar seviyorsa ben de o kadar sevsem!” diye geçirdi zihninden.

Halbuki sevgi görmek istediğine, fütursuzca sevgisini sunmuştu şimdiye kadar. Çok sevince çok sevileceğini umuyordu.

Ah şu beklentilerimiz!

Beklentilerini yönetemeyince mutluluğunu da yönetemiyordu insan...

Peki beklenti denilen şey, nasıl yönetilirdi ki?

Milyarlarca insan içinde, ‘bir’ kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını, o ‘bir’ kişiye sorun!

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.