Ömrün Bayram Olsun mu?

Ömrün Bayram Olsun mu?

‘’Bayram bayram… bak bayram da bitti…’’

‘’Annee, daha 3. günü sabahındayız koca bir gün var ya….’’

‘’Aman kızım, var da o da geldi geçecek işte’’

Nur’un annesi sevgi pıtırcığı bir hatun olmasına rağmen böyle sayılı günlere has bir pelesenk lafı vardı. Hele bir de bayramsa, bu istemsiz nida onun şanındandı vakit bayram yarısını geçince.

Hoş, annesi bayrammış değilmiş çok üzerinde durmadığı için gelmesi veya geçmesi ona dert değildi. Bayrama has takımlar çıkmazdı, ona özel yemekler pişmezdi. Canı istediğinde ailesine bayramlık tadında yemekler yapmak, misafir takımlarını çıkarmak gözüne gelmezdi hiç. Bayram olmasa da evlerinin 40 kişi ağırladığı günlere alışıktı. Bayramlıkların kirlenmesinin dünya sonu olmadığını, misafir gelecek diye panik olmamayı onda gördü hep. 

Salon kitleme adeti nedir bilmediği için Nur, arkadaşlarına gidince bir garipsemişti küçükken. Sonradan öğrendi, meğer böyle özel günlere aylar öncesi hazırlanan, o vitrindeki tabak kırılınca evi yakan, bayramlığın ütüsü bozulunca gözleri yuvalarından fırlayan anneler de varmış. Sonra sonra kendi onlar gibi olmaya başlayınca anacağını anar dururdu. ‘Sen Bihter Ziyagilsin aptallık etme’ diyen Firdevs hanım edasıyla kendine kimin kızı olduğunu hatırlatırdı.

E yarının ertesi bayram… Bu kez kendi evinde değil kırk dört misafiri gelecek diye işlerden az bir gerilmiş buldu kendini, sonra hemen diğer bir mottosu kulağında çınladı… ‘ben ne korkacağım, iş benden korksun’. Alem kadın…

Hadi misafiri bayramı anladım da, hastalıkta cenazede de böyleydi ki bu hatun. Gözünün yaşıyla helvasını kavurur, kardeşini toprağa vermiş gelmiş hıçkırığı bir taraftan, elinin işi bir yandan devam ederdi. Çok üzüldüğüne şahit olmasa sallamıyor diyecekti Nur ama yok öyle değil, üzülse de yıkılmıyordu.

Şimdi şimdi biraz anlıyordu. Üç günlük dünyada üç günlük bayramı da üç günlük acıyı da abartmamayı, hepsinin insan için olduğunu çaktırmadan nasıl öğretmiş. Bugün anne mottolarının bereketli günüydü belli ki… Geldi üçüncüsü de… ‘’Hepsi bizim için kızım.’’

Sahi ya, bayram da bizim, cenaze de bizim, iş de bizim, misafir hatta misafir koltukları da bizim için…  Şimdi yarının ertesi bayram, kendi bayram misafirlerini gönderip elini öpmeye gittiğinde bu kez kapıdan şöyle gireceğim dedi kendi kendine… ‘’Ee anne be, bayram bayram, bayram da bitti :)’’

Çok haklıydı Nur’un anneciği. Bayramlar biter, acılar biter, e ömürler de biter… Hepsi geçici. Bayramı abartmayanın cenazesi bile hoş, cenazesinde yıkılmayanın bayramı daha bir tatlı…

Hepsi biter de, mesele bitenlerden sonra mirasımız kilitli salonlar, bayramlık lekesinden can yakan bakışlar mı, yoksa bir ömür biz olmasak da kulaklara küpe bırakacağımız hoş sedalarla, ömürleri bayrama çevirmek mi?

Bu bitmelerin farkında olunca ömür bayram oluyormuş meğer...

 Milyarlarca insan içinde, ‘bir’ kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını, o ‘bir’ kişiye sorun!

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.