BİZİM DE BACAMIZ TÜTER Mİ?

 BİZİM DE BACAMIZ TÜTER Mİ?

Kış mevsimi olduğu için hava erkenden kararmıştı. Çocuklar oyundan yorulup evlerine dağılmış, kar taneleri sesi yuttukça köyü bir sessizlik kaplamıştı. Yetişkinler de karanlığa kalmadan işlerini halledip evlerine çekilmişti. Nisa, evinde ödevinin başına oturmuştu.  Köyde elektrikler kesildiği için ödevini pencerenin önünde günün son ışığının aydınlığı ile yapmaya çalışıyordu. Fakat ağlamaktan kıpkırmızı olmuş burnunu çekmekten, gözünün yaşını silmekten ödevini yapamıyordu.

O sırada, ablasının yaklaştığını anlayınca ağlaması daha da artırmıştı. Ablası onu duysun, onunla ilgilensin istiyordu. O da durumu fark edip “Ne oldu sana, yine neye ağlıyorsun sen?” dedi. Nisa “yine” kelimesine içerlemişti ama şu an başka bir problemi vardı. Bir an önce konuyu anlatmak istiyordu.

‘’Abla sen biliyorsun ben öğrendim okumayı. Ama öğretmenim bana hala kurdele takmadı. Altıncı kişiye kurdele taktı, onlara sarıldı. Bugün altıncıyı seçti ama ilk ben öğrenmiştim. Hala benim kurdelem yok ve birinci kim bil bakalım? Kim hadi bil bakalım abla?’’

‘’Of Nisa! Bıktık şu senin Zeynep takıntından arık! Hadi kalk masayı hazırlayalım babam yorgundur, uzun yoldan geldi. Ayrıca kendi dertlerinle insanları bunaltma!’’

O sırada içerden ses duyuldu anneleri bağırıyordu; “Bunu nasıl yaparsın, tek başına nasıl buna karar verirsin?” Hemen kesilmişti ses, çocuklar meraklanmıştı. Fakat Nisa ablasına sormaya çekiniyordu, ablası da annesine soramazdı biliyordu.

Babaları Ahmet artık çalışmamaya karar vermişti. Köye temelli dönmüş ve bunu karısına açıklamıştı. Karısı ise bu karardan hiç memnun değildi. Zihninde bir sürü düşünce dolanadursun, bir yandan “Biz nasıl karı kocayız, nasıl eş deriz birbirimize; ortak karar veremedikten sonra…” diye söyleniyordu. Bir an durdu ve yerinden kalktı. Çocuklar anlamasın diye haline çekidüzen verdi sonra gözlerindeki yaşları sildi ve odadan çıkıp “Sofra hazır mı çocuklar?” diye sordu. Kızlar her ne kadar merak etseler de annelerinin anlatmayacağını bildikleri için sadece “Hazır anne!” dediler. Sanki az önce o bağırış sesleri içercen hiç duyulmamış gibi… 

Birazdan babaları içeriden seslenerek geldi. “Haydi! Yollarda tek başıma yemek yemekten sıkıldım. Oturup ailecek bir yemek yiyelim.” Tüm aile masanın etrafına toplandılar. Masaya beraber oturdular oturmasına ama tabaklara vuran kaşık çatal sesleri dışında çıt çıkmıyordu. Anne istediği hayattan ne kadar uzaklaştığını düşünürken çorbasına kaşığı daldırıp daldırıp çıkartıyordu.

Baba ise “Bu kadın beni ne zaman anlayacak, yorulduğumu, artık yaşlandığımı ne zaman fark edecek?” diye düşünüyordu.

Nisa ise kendi derdiyle başkalarını üzmemesi gerektiğini düşünüp; ağlamamak için kendini tutarken kaşığını sımsıkı tutuyordu. Sanki kaşığı bıraksa ağlamaya başlayacaktı.

Aynı masa etrafında, aynı yemekleri kaşıklarken bambaşka duygular, bambaşka düşüncelerle oturuyorlardı.

 

Peki aile olmak, sadece aynı evi paylaşmak mı?
Aynı masada oturmak mı?

Gerçekten aile olmak için bunlar yeterli mi?

Hüzünlerin ve mutlulukların ortak olması gerekmez mi?  

Sevincimizden pay vermediğimiz üzüntüsünden pay almadığımız insanları yuvarlak bir masa, bir yapar mı?

Oysaki yol, beraber yürünürse anlamlı olur. Gerçek bir aile olmanın sırrı ortaklıklardan geçer. Birlikte tüketmekten… Beraber mutlu olup, beraber üzülmelerden... Masaların, yemeklerin değil; ancak kalplerin birleştirdiği bir ahalinin bacası tüter.

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

Neden,

Sıradışı bir ilmin,

Sıradışı keyiflerin,

Sıradışı ortamın,

Sıradışı ilişkin,

Ya da sıradışılarla ilişkilerin olsun ki?

Neden seninle ilişki kursunlar, sana değer versinler?

Sıradan bedellerle ödemede inatçı bir insanın, neden sıradışı bir yaşamı olsun ki?