Köy Sabahı Sobası

Köy Sabahı Sobası

Elinde kahvesiyle pencereden dışarıya bakıyordu. Kar tüm hızıyla bastırmıştı. Ne de güzel yağıyordu. Bir yandan sobada yanan odunların çıtırtısı, insanın içini ısıtıyordu. Bu sesi çok özlediğini fark etti.

Leyla sınıf öğretmeniydi. İlk görevini Anadolu’da bir köy okulunda yapmıştı. Kar manzarası eşliğinde yanan odunların sesi, ona o eski evini hatırlattı. Ne kadar da güzeldi. Velileri sık sık onu ziyaret eder ve ikramlarda bulunurdu. İmkanları oldukça kısıtlıydı ama samimiydi. Bu samimiyet ise birbirlerine olan ihtiyaçlarıyla iyice pekişiyordu. Birbirlerinin ihtiyaçlarını gördükçe de sobanın etrafında toplanan aile eşrafı gibi sıkı sıkıya bir ilişkileri oluyordu.

Hastası olan köyün arabalısına, doğumu olan ebe nineye, derdi olan köyün dedesine giderdi. Bunlar için ricaya dahi gerek kalmazdı, herkes ihtiyaç esnasında ne yapması gerektiğini bilir ve ona göre hareket ederdi. Bu yüzden köy sadece bir köy değil, kocaman bir aileydi...

Leyla Öğretmen için de okulu evi gibiydi. Sınıfında bir sobaları vardı. Soba yakmayı da ilk o sınıfta öğrenmişti. Başta “Ne kadar zor, nasıl alışacağım?” diye düşünmesine rağmen kısa sürede uyum sağlamıştı. Öğrencileriyle de ne de çabuk kaynaşmışlardı.

Okula ilk başladığında “Zorunlu hizmetimi bitirsem de bir an evvel büyük bir şehre tayin istesem.” diye düşünüyordu. Ancak ayrılma günü geldiğinde işler çoktan değişmişti. Çok sevdiği okulundan tayin vakti gelmişti. Artık büyük bir şehirde, imkanları olan bir okulda çalışıyordu. Fakat ters giden bir şeyler vardı. Bunun sebebini anlayamıyordu.

Yeni öğrencileri köydekiler gibi değildi. Defteri, kalemi zor bulmasına rağmen paylaşmayı bilen çocuklarının yerini bambaşka öğrenciler almıştı. Hiçbir eksiklik yaşamasınlar, başarılı olsunlar diye her imkânı sunan ebeveynlerin çocuklarıydı bunlar! Ne yazık ki değişen sadece imkanlar değil çocukların davranışlarıydı da. O birbirinin destekçisi, kalemi ikiye kırıp yazan çocuklar gitmiş, on kaleminden birini veremeyenler gelmişti. Köydeki çocukları soğuktan donmuş elleri, kırmızı yanaklarıyla ‘Üşümedik Öğretmenim!’’ diye sobanın etrafında toplaşıp kıkırdarken, şehrin çocukları sobasız ısınan sıcacık sınıflarında üzerine iki damla su sıçradı diye tüm gün surat asıp, arkadaşlarına küsen… Morali bozulduğu için de velisine kendini okuldan aldırtan öğrenciler...

Yeni çocukları, birbirinden gördükleri şeyleri annesine aldırmak için yarışa girerken; köydekilerin böyle kıyasları ve kıskançlıkları yoktu. Onlar ellerindeki imkanı en iyi şekilde değerlendirmeye çalışıyordu. Bu da onların az imkanla çok iş yapmalarını sağlıyordu.

Annelerine ev işinde, babalarına tarla işinde yardım ediyorlardı. Bir taraftan da ders çalışıyorlardı ve en ilginç olan şu ki; hiç şikâyet etmiyorlardı. Bu durum onların normaliydi. Şehirli çocuklarının arasında tek tük eski öğrencilerine benzeyeni vardı. O nadir çocuklar da köydeki öğrencileri gibi imkânı bol olmayanlardı. Kimisinin gerçekten durumu yoktu, kimisinin ise anne babası imkânı olsa da çocuğu imkana boğmuyordu.

Leyla Öğretmen durumu o an anladı. İçinden bir ses ‘’Mesele çocuğun nerede yaşadığı değilmiş’’ dedi. “Meğersem marifet imkanların az olmasında gizliymiş. Kalem için bir arkadaşıma, silgi için onun bana ihtiyacı oldukça bu az imkanlar bizi birbirimize yaklaştırmış yani… İhtiyaçlarımızı karşılıklı giderebildiğimiz bir bağ kurmuş. Isınmak için sobaya ihtiyacı olmayanların birbirine sırtını dönenlerin aksine; tıpkı kırmızı yanaklıların dost oldukları o köy sabahı gibi…”

 

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.