Tembellik Günü

Yorucu bir haftanın ardından koltuğuna oturmuş düşünüyordu Nalan. Tembellik Günü’ydü bugün. Biri önermişti kendine bir tembellik günü yap diye. Fakat iyi geleceğini ümit ettiği tembellik günü bir vicdan muhasebesine dönüşmüştü resmen.

- İnsan yattığı, oturduğu yerde yorulur mu? 

- Kendimi çok yorgun, dayak yemiş gibi hissediyorum; halsiz ve bitkin... 

- Yediğim bir şeyden keyif de alamıyorum! 

- Ne acayip bu insanoğlu, hiçbir şeyden memnun olmuyor…

Hiçbir şey yapmadan bir günü geçirme fikri başta cazip gelmişti. Bir taraftan da içi hiç rahat değildi. Çünkü hafta içi yapması gereken işlerin hiçbirini yapamamıştı. Tüm haftayı işlerini öteleyerek geçirmiş, hafta sonunu iple çekmişti. Ama hiç de hayal ettiği gibi olmamıştı. Hafta içi neredeyse tüm vaktini internette alışveriş sitelerinde geçirmişti.  

İş yerinde desen hadi bir kahve içelim, iki hava alalım derken gün bitiyordu. Arada gelen acil işleri hızlıca halledip diğerlerini öteliyordu. İş çıkışındaysa arkadaşlarıyla buluşup ‘‘Biraz alışveriş, gezip tozmak iyi gelecek.” diyor haftanın büyük bir kısmını tüketimle geçiriyordu. Aksi gibi iştahı da açılmıştı, birkaç kilo almıştı bile. Uyku düzeni desen, bıraksan tüm gün uyuyacak hale gelmişti. Tembellik günü yapalım derken hayatının şu sıralar tamamının tembellikten ibaret olduğunu fark etti. 

Bir an görüntüsü puslu da olsa yoğun olduğu günleri anımsadı. “Ne kadar farklıydı oysaki!” diye içlendi. O dönem Nalan’ın atom karınca gibi oradan oraya koşturduğu zamanlardı. Bırakın alışveriş merkezlerinde gezmeyi, yemek yemeye ve uyumaya ancak vakti oluyordu. Bir proje üzerinde görevliydi. Her an aktif ve üretken olması gereken zamanlardı. İşin tuhafı kendini o zamanlar daha iyi hissediyordu. Bulduğu ilk fırsatta kendine bir kahve yapıyor; arada derede hazırladığını içerken bile acayip keyif alıyordu. İyi hissetmek için ekstra bir şey yapmasına gerek kalmıyordu.

Öyle ya insan evinde uzun uzadıya dinlendiğinde, çılgınlar gibi alışveriş yaptığı zamanlarda kısacası tüm isteklerini yerine getirince kendini iyi hissedeceğini zanneder, değil mi? Bunun aksine Nalan’ın gün geçtikçe içindeki sıkıntı artmaya başlamıştı. “İki farklı Nalan!” dedi kendi kendine. 

- Neydi bu farkı oluşturan? 

- Nasıl oluyor da birbirinden bu kadar farklı iki Nalan olabiliyordu?

Uzun zamandır kendisini böyle köşeye sıkışmış hissetmemişti. Acıktığını hissedince yemek siparişi vermek için çantasına yöneldi. Anneannesinin diktiği bozuk para cüzdanı ilişti gözüne. “Ne çalışkan kadındı ama!” diye geçirdi içinden… Bir an bile boş durmaz, oturup dinlenirken bile elinde el işi eksik olmazdı. Çocukluğu anneannesiyle geçmişti, o bakmıştı Nalan’a. Evin en büyük torunu olmanın verdiği yetkiyle hiç kızamazdı anneannesi ona, kıyamazdı da.  Torununun iyi olmasını, fayda görmesini isterdi. En sevdiği yemekleri yapardı ama çok yediğinde önünden almasını da bilirdi. Çok uyuyunca başına gelir “Hadi kalk kuzum, bak hem uyudukça uyuyasın gelir, uyku uykunun mayasıdır.” derdi.

Nalan’ın oturduğu yerde gözleri doldu. Ama bu göz dolması sadece anneannesini özlediği için değildi. Şu sıralarda hayatında yaşadığı problemin tam olarak bu olduğunu fark etti. Hayatındaki bitkinliği, halsizliği şimdi biraz daha anlam kazanmıştı. Aslında bu Nalan’a özel bir durum değildi. Kim onun yaptıklarını yapsa aynı sonuca ulaşacaktı. İnsanın ürettikçe üretesi tükettikçe tüketesi gelir.

Tıpkı anneannesi gibi sürekli üreten, boş durmayan insanları düşündü. Ne kadar hareketli ne kadar da işe hazırlardı. Tüketmek aklına gelmezdi. Üretim onun yaşam stili gibiydi. Dinlenirken bile fasülye ayıklar, el işi yapar, dikiş dikerdi. “İşleyen demir pas tutmaz kızım. İnsan boş kaldıkça kafasını boş şeylere takar, kendi kendine kuruntu yapar.” derdi. 

Sonra işleri sürekli erteleyen, hep keyif alacağı şeyleri yapan arkadaşlarını düşündü. En başta da kendini! Oysa insan neyi sürekli yaparsa onu alışkanlık haline getirirdi. O da keyif almayı ön planda tutup, yapılması gerekenleri ertelemeyi maalesef alışkanlık haline getirmişti.

O halde, insan üretimle zinde kalıp, hareketini doğru yere mi yönlendirmeli? 

Tüketimle bitkin olup, sürekli doymaya mı çalışmalı?

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.